Úrval - 01.12.1944, Side 128

Úrval - 01.12.1944, Side 128
126 ÚRVAL leika sálarinnar, þá taldi hann sig einnig hlutlausan. „Þetta vandamál (um ódauðleikann) sagði hann, „er ofar mannleg- um skilningi.......En maður getur gert skyld sína.“ Skylda hans var, að því er honum virtist, að erfiða sleitu- laust alla ævi til þess að færa meðbræðrum sínum svolítið meira ljós. Og hann lagði hart að sér, eins og við höfum séð, þó tvennt stæði mjög í vegi fyrir honum — auður hans, sem gerði allt erfiði óþarft, og sjúk- dómurinn, sem nærri svifti hann allri starfsgetu. En hann ruddi þessum erfiðleikum úr braut sinni með staðfestu sinni og ljúflyndi konu sinnar. Því að Emma Darwin, sem hann viðhafði þau ódauðlegu um- mæli um, að væri „hin bezta af öllum eiginkonum," var „skil- yrði þess, að honum var kleift að þola erfiðið og berjast bar- áttunni til enda“. Enda þótt hún aðhylltist kennnigar ensku kirkjunnar, stóð hún samt við hlið hins trúlausa manns síns. Hún lagaði líf sitt eftir lífi eiginmannsins, sem var alltaf hálfgerður sjúklingur, hún hvatti hann, án þess að leggja að honum, hún fylgdist með til- raunum hans og las prófarkir fyrir hann og hún styrkti rölc hans með áhrifamiklum orðum og setningum. Framar öllu hjúkraði hún honum með slíkri blíðu og nærgætni, ef hann var þjáður, að hann sagði oft við hana: „Það liggur við að það borgi sig að vera veikur, til þess að vera- hjúkrað af þér.“ En Darwin galt ástúð konu sinnar með jafn innilegum til- finningum. Hið fagra samræmi í lífi þeirra speglaðist í börn- unnm — þau voru öll alin upp samkvæmt hinni ágætustu brezku siðvenju í glaðværð, höfðingslund og gagnkvæmri virðingu. Tillitssemi — það er að taka tillit til tilfinninga annarra — var grunntónninn í skapgerð Darwins. Þegar hann kom til London í síðasta sinn, 73 ára gamall, fekk hann aðsvif, þegar hann var að ganga inn í hús vinar síns. Vinur hans var ekki heima; en brytinn, sem tók eftir að Darwin var lasinn, bað hann að koma inn. „Verið ekki að hafa fyrir neinu, ég næ mér í vagn, sem ekur mér heim.“ Og hinn hugs- unarsami, gamli náttúrufræð- ingur staulaðist frá dyrunum.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.