Úrval - 01.12.1945, Qupperneq 11

NtjTlMAMAÐURINN ER ORÐINN A EFTIR TlMANUM
9
ríkið. Breytileikinn eykur á
vandamálið, en ekki öfugt.
Það skiptir ekki mestu máli,
hversu mikil hindrun kann að
stafa af þessari margbreytni
innan mannkynsins, þegar auka
skal samheldni þess í heimsrik-
inu, hitt skiptir meira máli,
hvort heimsstjórn gerir mann-
iniun auðveldara að afmá mis-
muninn eða ekki.
Ennfremur verður maðurinn
að skera úr um, hvort mikil-
vægara sé, það, sem mönnum
er sameiginlegt eða það, sem
þeir eru frábrugðnir hver öðr-
um.
Ef hið síðara er kosið, er
lagt út á leið, þar sem öll-
um mismun er að vísu gjör-
eytt, en manninum sjálfum jafn-
framt. Ef valið er það, sem
mönnunum er sameiginlegt,
sýnir það vilja til að mæta
þeirri ábyrgð, sem fylgir þroska
og samvizkusemi.
Það er satt, að maðurinn
teflir djarft, þegar hann tekur
þetta stökk til heimsstjórnar.
Það er ekki aðeins, að hann
verði að skapa æðsta vald í
heiminum, hann verður líka að
sjá um, að þessu valdi sé vitur-
lega beitt. Heimsríki án rétt-
lætiskenndar í heiminum getur
verið harðstjórn yfir allri ver-
öldinni.
Heimsstjórn er engin endan-
leg lausn — þar er aðeins inn
form að ræða, en það er þýð-
ingarlaust án efnisins.
Þessi alheimsstofnun verður
að starfa með og styrkja aðrar
frjálsar stofnanir.
Þessi krafa er ekki þýðingar-
minni en krafan um heims-
stjórnina sjálfa, því að allt í
gegn um mannkynssöguna hafa
verið staðfest of mikil djúp
milli hugsjóna og stofnana og
þeirra afla sem tekið hafa að
sér hugsjónir og stofnanir.
Þetta má líka orða þannig, að
oft hefir það verið látið af-
skiptalaust, að háleitustu hug-
sjónir féllu í hendur verstu
manna.
Þetta er hið tvöfalda eðli
kröfunnar, að koma á heims-
stjóm og halda henni flekk-
lausri. Þetta er ströng skipun,
ef til vill hin strangasta, sem
sem maðurinn hefir fengið á
50.000 ára jarðvistartíma sín-
um, en hann hefir sjálfur skap-
að kringumstæðurnar, sem gera
kröfuna nauðsynlega.
Allt eru þetta stökkbreytingar
og lagfæringar sem gera þarf á
tjáningu mannseðlisins, á lífs-