Úrval - 01.12.1945, Side 16

14
TÍRVAL
eins og martröð á honum. Eng-
inn veit neitt um hann, en hin-
ar einmana, kvalafullu hugs-
anir hans um það hvort rétt eða
rangt hafi verið að stytta barn-
inu stundir, teyma hann æ
lengra, og að lokum finnst hon-
um það skylda sín að stytta
kvalastundir þeirra sjúklinga
sinna, sem þjást af ólæknandi
sjúkdómum, þó að hann hins-
vegar gleymi því aldrei, að sem
læknir hefir hann svarið að
þjóna og berjast fyrir lífinu.
Þessi klofning í huga hans
og vilja, þessar eilífu hugsanir,
sem hann verður alltaf að dylja,
opinberast þó að lokum í fram-
komu hans. Og svo skeður það
dag nokkurn, að hann neyðist
af ófyrirsjáanlegri tilviljun til
að játa allt og skýra fyrir konu
sinni. Það er um nótt í svefn-
herbergi þeirra. Allar þær ógnir
liðinna ára, sem hann hefir dul-
ið með sjálfum sér þangað til
nú, brjótast fram í orðum hans.
Stundum hrópar hann í þrjósku,
stundum ásakar hann sjálfan
sig, stundum hvíslar hann í iðr-
un. Og þegar ofsalegur orða-
straumur játninganna hættir,
og Helga hefir skynjað og lif-
að hinar ægilegu þjáningar
manns síns, verður hún þögul.
Hún veit, án þess að finna til
angistar eða sorgar, að nú er
lífi þeirrabeggjalokið.Meðham-
ingjusamri ró sinni fyllir hún
alla verund hans. Og þau leita
dauðans í örmum hvors annars
um leið og bjarmar af nýjum
morgni í gegn um gluggatjöld
svefnherbergsins.
Ég átti að leika dr. Ruhne, en
Anna Borg konu hans. Þegar
viö fyrsta yfirlestur þessa verks
stóð allt Ijóslifandi fyrir hug-
skotsjónum mínum, og ég hefði
strax getað sagt, hvernig fólkið
ieit út, hvernig það hugsaði og
talaði. Smábæjarbragurinn, ná-
vist sjúkrahúsins, götulíf æsk-
unnar. Ljósast sá ég þó fyrir
mér iæknirinn, dr. Ruhne. Hann
stóð fyrir framan mig, talaði og
talaði, reyndi að brosa og
hlægja, en með duldu vonleysi,
sem alltaf kom upp um sig.
Þessi mannvera fylgdi mér frá
morgni til kvölds og á nóttunni.
Ég losnaði ekki við hana fyrr
en hún stóð á leiksviðinu. Leið-
beiningar Rostrups voru mér
mikil hjálp og bættu úr galla,
sem oft vill loða við mig, en
hann er sá, að mér hættir til að
gefa hugsunum mínum of ljós-
an búning með látbragði og
svipbrigðum, sem þrengir þann