Úrval - 01.12.1945, Síða 47

1 SÆLUDALNUM A NÝJU GUINEU
45
sárirtu á enni hans. Hann fór
úr buxunum og lagðist á grúfu.
Við urðum skelfingu lostin af
sýn þeirri, sem við okkur blasti,
og komumst í skilning um, hví-
likar kvalir Decker hafði liðið,
án þess að kveinka sér. Hann
var skaðbrenndur á bakinu og
hafði mikið drep hlaupið í
brunasárin. Það hlýtur að hafa
verið honum ógurlegt kvalræði
að láta okkur snerta sig. Samt
hreinsaði ég sárin eftir beztu
getu og bar í þau græðismyrsl-
in.
Jg’NDÁ þótt Decker kvartaði
ekki, var hann svo sárþjáð-
ur, er á kvöldið leið, að hann
gat sig varla hrært, og ég var
of veik og máttfarin til að geta
gengið. í næstu 72 stundir sam-
fleytt, varð hinn þolgóði Mc-
Collom að hjúkra mér eins og
vöggubarni, þótt hann væri
sjálfur að falli kominn af of-
þreytu. Án þess að um væri
rætt, vorum við öll í fullri vissu
um þann möguleika, að Decker
gæti látizt þá og þá, eða að ég
mundi missa fæturna, svo
framarlega sem hjálparliðið
bærizt okkur ekki innan
skamms.
Herflugvélin heimsótti okkur
um morguninn og færði okkur
auknar birgðir. Við vöruðum
flugmennina við að varpa
hjúkrunarliðum niður í nám-
unda við okkur, sökum þess
hve umhverfið var tvísýnt til
þeirra hluta. Við óttuðumst, að
það kynni að valda frekari
slysum.
McCollom tosaði birgðunum
upp á hólinn til okkar. Hann
fiskaði nærföt og skyrtu upp
úr stórum böggli. Svo fann hann
nokkur rúmteppi og reyndi að
búa til úr þeim þægilegar hvíl-
ur. Svo kom rúsínan í pylsuend-
anum, sem var pakki með ýmis-
legu góðgæti. Þá birti heldur
betur yfir okkur, og hrifsuðum
við, hvert í kapp við annað, það
bezta sem fyrirfannst. Mér til
mikillar undrunar gat ég samt
ekki torgað uppáhaldsrétti mín-
um, eggjurn og fleski, úr einni
lítilíi dós. Maginn hafði víst
herpst eitthvað saman.
A Ð áliðnum degi kom Svarti-
Pétur að heilsa upp á okk-
ur og hafði konuna sína með
sér. Frúin hafði fyrrnefnda
þvengjasnúru um hárið, en bar
enga aðra stássmuni, fremur en
aðrar konur á þessum slóðum.