Úrval - 01.12.1945, Síða 53

1 SÆLUDALNUM A NÝJU GUINEU
51
„Maggí“ elti okkur á röndum
eins og hvolpur, og í hvert sinn,
sem við settumst niður klifraði
hún upp í kjöltu okkar.
Daginn eftir komu okkar
lögðum við upp í heimsókn til
nágrannaþorpsins. En utan við
þorpið vorum við stöðvuð af
gömlum og virðulegum karli,
sem virtist vera þar valdsmað-
ur. Hann gerði okkur skiljan-
legt, með kurteislegri einbeittni,
að hann óskaði ekki eftir að við
færum lengra. Þá tók ég til
minna ráða, gerði mig eins bros-
leita og ég gat, deplaði framan
í hann augunum og sagði í mín-
um blíðasta tóni: ,,ö, kæri höfð-
ingi, verið þér nú ekki svona
strangur."
Og samstundis gerðust þau
furðutíðindi, að öldungurinn
hlánaði allur upp. Hann gaf
mér bendingu um að ég mætti
halda ferðinni áfram, ásamt
þremur af félögum mínum, en
ekki fleirum. Ég hitti konu
höfðingjans þennan sama dag,
og við urðum strax perluvinir.
Þar kom aftur til kasta hins
skilningsnæma hjartalags, því
að hvorug gátum við skilið
tungu hinnar.
Ég heimsótti drottninguna
oft síðan. Oftast sátum við í
„stóru stofunni," þar sem kon-
urnar elduðu matinn, og maul-
uðum heitar kartöflur. Hennar
hátign fannst lítið til um
klæðaburð minn. Hún vildi að
ég tæki upp sína „tízku,“ og
þerna sinna, með því að reyra
mig um höfuðið með þvengjum.
Á einurn slíkum heimsóknar-
degi til drottningarinnar, bar
svo við, að ég fór að greiða á
mér hárið. Hún varð frá sér
numin. Og ekki nóg með það.
Ilelmingur þorpsbúa safnaðist
utan um mig og starði á mig
hugfanginn, unz ég var orðin
dofinn í handleggjunum og
hætti sýningunni.
öll þau tæki, sem við höfðum
undir höndum í tjaldbúðum
okkar, vöktu hrifningu frum-
óvggjanna. Þó vildu þeir aldrei
þiggja neitt af okkur til eignar.
Þeir notuðu axir okkar og hnífa,
þegar þeir unnu í okkar þarfir,
en tóku sér steinaxirnar í hönd
jafnskjótt og þeir fengust við
eitthvað í eigin þágu. Þeir voru
of fastheldnir á gamla siði, til
að láta fáeinar undraskepnur
frá Marz glepja fyrir sér gang
aldanna.
A LDREI sáum við þess merki
'ra'í þessum undradal, að íbú-