Úrval - 01.12.1945, Síða 86

Sárt er að vera saklaus
sekur talinn.
Sokkaleitin.
TJr bókinni „My Sister Eileen“,
eftir Ruth McKenney.
■fc/EGNA alls þess, sem á dag-
™ ana hefir drifið síðan, geri
ég varla ráð fyrir að Randolph
Churchill muni eftir mér. Og
þó, þegar á allt er litið, ætti
hann að gera það. Ég gæti
vissulega ekki frekar gleymt
honum en deginmn þeim, þeg-
ar háskólinn var settur, og dans-
herra minn og ég duttum kylli-
flöt beint fyrir framan hljóm-
Ruth McKenney var ekki gömul,
þegar hún byrjaði í blaðamennskunni.
Nítján ára átti hún viðtal við Rand-
olp Churchill, son Wintsons Churchills
og lýsir hún því á þann hispurslausa
og skemmtilega hátt, sem henni er
lagið, í eftirfarandí grein. En hún
hefir skrifað fleira en gamansamar
blaðagreinar. Þegar hún var ritstjóri
að hinu róttæka biaði New Masses
skrifaði hún mikið um félagsmál.
Auk þess hafa komið út eftir hana
bókin lönaöardalurinn, sem er ófög-
ur lýsing á iðnaðarbænum Akron í
Ohio, og skáldsagan Jake Home, sem
er alvöruþrungin þjóðfélagsádeila.
sveitina. Ég roðna enn upp í
hársrætur, þegar ég hugsa um
Churchill. Raunar hefir hann
ekki margt við sig, sem aukið
getur hjartslátt ungra stúlkna,
og má hann þó teljast fremur
laglegur.
Ég hitti Churchill seint að
hausti 1930. Hann ferðaðist þá
um Ameríku og hélt fyrirlestra
í háskólum, Rotaryklúbbum og
víðar, um „Örlög heimsveldis“
og „Hversvegna er ég íhalds-
maður?“ Hann var þá nítján
ára. Ég var fréttaritaraómynd
hjá dagblaðinu Ohio State Lant-
ern, sern nemendurnir við Ohio
State háskólann gáfu út.
Mikið veður hafði verið gert
í Columbusborg, út af komu
hins unga manns. Þar var uppi
fótur og fit. Hann átti meðal
annars að tala í klúbb, sem að-
eins fínir menn höfðu aðgang
að, og þangað var engum frétta-
ritara leyft að koma. Og auk