Úrval - 01.12.1945, Page 95

ÞÚSUND DOLLARAR Á DAG — HVAÐ SVO?
93
ég ef til vill að fá einhvern af
sölumönnum mínum til að
dvelja hjá mér svo sem viku-
tíma. Einu sinni fyrir löngu
bauð ég einum þeirra hlut-
deild í fyrirtækinu, ef hann vildi
setjast að hér, náunginn þakk-
aði mér bara fyrir gott boð og
neitaði. Þér megið hlæja að
mér ef yður sýnist, en einusinni
datt mér í hug að reyna að fá
hingað hóp af evrópskum dans-
meyjum, bara til að fá ein-
hvern félagsskap. En ég vissi,
að þær mundu ekki vilja koma.
Og ég get ekki hugsað til þess
að borga fólki fyrir að tala við
mig. Það er mannlegur hégóma-
skapur, býst ég við — menn
vilja hafa einhvern, sem sýnir
áhuga fyrir mönnum sjálfum,
eins og þér hafið verið svo góð-
ur að sýna — einhvem, sem
ekki er alveg sama hvort mað-
ur lifir eða drepst. Ég geri það
bráðlega, auðvitað; og nú kem
ég að annari hlægilegri hug-
mynd: Mér ógnar sú tilhugsun,
að deyja aleinn, og heimskir og
leiðinlegir blökkumenn fylgi
mér til grafar. Mér þykir næst-
um eins slæmt að deyja einn
eins og að lifa einn —.“
Nú varð stutt þögn. Ég reyndi
að finna eitthvað til að segja.
Það hrikti og skrölti í iestinni,
og steikjandi sólarhitinn vermdi
rúðurnar svo, að þær brenndu ef
maður snerti þær. Þá beygði
Bretinn sig allt í einu fram og
glotti draugslega svo skein í
gular tennurnar. „Ég er heppinn
maður,“ sagði hann, „fjandi
heppinn. Það er bezt ég segi
yður, ef yður skyldi þykja fróð-
legt að vita það, að síðastliðin
tíu ár hefi ég ekki haft hug-
mynd um, hve mikið ég á fram
yfir miljón. Ég á fjórar gúmmí-
ekrur og tvær tinnámur, og
tekjur mínar em meira en
þúsund dollarar á dag — hvað
svo?“
Eftir örlitla stund sagði fé-
lagi minn: „Mér þykir þetta
leitt.“ Ég spurði: „Hversvegna?
Þér hafið haft gott af að tala.
En má ég nú spyrja yður einn-
ar spurningar ?“
Hann kinkaði kolli.
„Þér gætuð látið mikið gott
af yður leiða með hjálp þessa
auðs yðar“ lagði ég til. „Þér
gætuð eignast áhugamál og
vini.“
„Ég vil ekki kaupa mér vini,“
svaraði maðurinn þreytulegri
röddu.„Einu sinni hefði ég ef til
vill haft gaman af að hjálpa
vesalingum, sem illa vora stadd-