Úrval - 01.10.1947, Blaðsíða 73

Hvað er lífsnautn? IH.
Líf-eins og gengur.
Eftir JTanaes Stephens.
]|/|EÐ vali mínu á fyrirsögn-
inni „Líf — eins og geng-
ur“, vilöi ég gefa til ltynna,
að ég ætla mér ekki að gefa
neinum góð ráð til að lifa. All-
ar skepnur verða að lifa, og til
þess verða þær að sjá fyrir sér:
þær verða með einhverju móti
að afla sér fæðu og skjóls. Þess
þurfurn við líka, en auk þess
höfum við öðlazt tómstundir og
það mun rnargra álit, að listin
að lifa sé fólgin í því að kunna
að fara rétt með tómstundir
sínar. Um sjálfan mig verð ég
að segja, að ég hefi ekki svo ég
viti gert mikið til að lifa. Ég
hef skrifað talsvert í bundnu
og óbundnu máli, og ef til vill
hef ég haft mesta ánægju af því.
Ég hef háttað og farið á fætur
einu sinni á hverjum sólar-
hring nú um æðilangt skeið, og
ég býst við, að ég hafi borðað
nóg til að lesta meðalstórt skip
og drukkið nægilegt til að láta
það fljóta í. En hef ég þá yfir-
leitt lifað? Eða hefur þú lifað?
Og ef við höfum lifað, í hverju
er það fólgið? Ég veit jafn-
mikið eða jafnlítið um lífið og
aðrir, og þegar ég reyni að
hugsa um það, sit ég fastur og
kemst hvergi.
Því hefur oft verið haldið
fram, að við eigrnn að lifa lífinu
hættulega. Það eru ráð þeirra,
sem þjást af hugrekki og leið-
indum, því að það tvennt fylg-
ist oftast að. Sá maður, sem
vill lifa þannig, er þegar orð-
inn leiður á lífinu og vill að-
eins deyja drepandi. Ekki get-
ur hættan heldur talizt frumleg
í sjálfu sér. Músin lifir í bráðri
hættu frá þeirri stundu er hún
opnar augun í fyrsta sinn og
þangað til hún lokar þeim fyrir
fullt og allt. Lambið, kanínan
og geitin lifa öll í návist dauð-
ans, og hvað hugrekki viðvíkur:
er nokkurt kvikindi hugrakkara
en flóin? Hún óttast engan og
bítur hvern sem er.
Þegar ég var strákur, lék ég
mér stundum að því að setjast
á hækjur mínar andspænis
hundi eða ketti eða kú eða.