Úrval - 01.10.1947, Blaðsíða 91

KlM
89
mig til læknis. Læknirinn sagði,
að þetta væri mjög alvarleg
blóðeitrun og taldi hættu á, að
ég missti fótinn eða jafnvel líf-
ið. Hann sló út höndunum og
gaf mér homauga, til þess að
sjá, hvort ég skildi hann. Hann
vildi fá mig á sjúkrahús, og
skipstjórinn var að því kominn
að samsinna, því að hann kærði
sig ekki um að bera ábyrgðina.
En ég lagðist gegn þessu af
tveim ástæðum. í fyrsta lagi
gat ég ekki hugsað mér ömur-
legri örlög en að leggjast í
þýzkt sjúkrahús og vera skilin
þar eftir, og í öðru lagi vildi ég
ekki láta afskrá mig þegar ég
var kominn í svona gott skips-
rúm og átti svona góða félaga.
Mér hefði gramizt það til dauða-
dags. Eg treysti heldur ekki
þessum lækni fullkomlega.
Hann er of ákafur í að fá mig í
sjúkrahús. Hann klippti sárið
upp og hreinsaði það. Ég skal
játa, að það leit illa út, en ég
trúi því ekki, að það sé eins
alvaríegt og hann vill vera láta.
Veiztu, hvað mig langar til:
að þú skrifir um allt, sem þú
hefir áhuga á, í bréfum þínum
— smámuni, sem þú hefir haft
gaman af. Það eru þesskonar
hlutir, sem gera mér kleift að
fylgja þér á vængjum ímynd-
unaraflsins og vera hjá þér,
þegar ég hefi næði til þess að
láta mig dreyma um þig.
Danzig, 23. maí 1941.
I nótt versnaði mér skyndi-
lega. Það var sóttur læknir og
hann tók á slagæð minni hvað
eftir annað. Ég var allt of langt
leiddur, til þess að geta mót-
mælt. Ég held, að þeir hafi skor-
ið sárið upp á ný og kreist út
úr því eins og þeir gátu. Það
var sárt; ég held, að það hafi
verið í fyrsta skipti, sem ég
hefi ég aumkvað sálfan mig og
örlög mín, en ég herti upp hug-
ann og sagði við sjálfan mig:
„Er ég sjómaður eða ekki sjó-
maður?“ Ég skil nú, hvað það
er, að einbeita vilja sínum til
þess að sigrast á líkamlegum
þjáningum. Læknirinn, sem hélt
að ég skildi ekki þýzku, sagði
skipstjóranum, að hér væri um
líf og dauða að tefla, og að það
mætti ekki flytja mig. í raun-
inni var ég alls óhræddur. Ég
hugsaði til mömmu og kenndi í
brjósti um hana. Svo hugsaði
ég um þig, Hanna, og ég var að
velta því fyrir mér, hvernig þér
litist á þetta bréf sem hinztu
kveðju frá mér. Mér fannst