Úrval - 01.12.1947, Blaðsíða 123

OSCAR WILDE
121
á Taylor varð oft til þess að
spilla fyrir málsstað Wildes í
augum kviðdómendanna. Clarke
tókst þó að afsanna mikið af
framburði vitnanna og mein-
særi sannaðist á eitt vitnið;
homun tókst og að fá Wilde
sýknaðan af samsærisákær-
unni, og réttarhöldin enduðu
með því, að kviðdómurinn var
ósammála. Á meðan á yfir-
heyrslunum stóð, var Wilde
þreyttur og sljór; það var eins
og hann hefði gefizt upp. I eitt
skipti tók hann þó rögg á sig
og sýndi, hvað hann hefði getað
gert, ef andi hans hefði ekki
verið orðinn bugaður eftir vist-
ina í Hollowayfangelsi og af
þeim sálarkvölum, sem hann
hafði liðið. Það var verið að
yfirheyra hann vegna kvæðis,
sem Douglas hafði birt í tíma-
ritinu The Ghameleon; Það var
ein hending í kvæðinu, sem hann
var spurður um og hún var
þessi: „Ást, sem dirfist ekki að
nefna nafn sitt.“ „Hvað þýðir
þetta?“ spurði sækjandinn. Þeg-
ar Wilde hafði svarað spum-
ingunni, kváðu fagnaðaróp
áheyrandanna við, og sá dóm-
arinn sig tilneyddan að þagga
niður í þeim.
„„Ástin, sem ekki dirfist að
nefna nafn sitt“ er á vorum tím-
um samskonar vinátta milli
manna á ólíkum aldri og var á
milli Davíðs og Jónatans, hún
er það, sem Plato byggði heim-
speki sína á, hún er það, sem
þér finnið í sonnettum Michael
Angelos og Shakespeares. Hún
er einlæg andleg vinátta, sem
er eins hrein og hún er full-
komin. Hana er að finna í öll-
um miklum listaverkum eins og
þeim, sem Michael Angelo og
Shakespeare sömdu, og einnig
þessum tveim bréfum mínum.
Hún er misskilin á vorum tím-
um, svo misskilin, að það má lýsa
henni sem „ástinni, sem ekki dirf-
ist að nefna nafn sitt,“ og vegna
þess stend ég nú hér. Hún er
fögur, hún er göfugasta vinátt-
an, sem til er. Það er ekkert
ónáttúrlegt við hana. Hún er
andlegs eðlis og skapast oft milli
manna á ólíkum aldri,þegareldri
maðurinn hefir gáfurnar og
hinn yngri gleðina og vonina.
Þetta getur heimurinn ekki
skilið. Heimurinn spottar hana,
og stundum eru menn settir í
gapastokk hennar vegna.“
Hinn 1. maí, þegar kviðdóm-
urinn hafði verið leystur upp,
sótti Clark um, að Wilde væri
látinn laus gegn tryggingu, en