Úrval - 01.12.1947, Blaðsíða 44

42
CRVAL
ins er aldrei nefnt, eða ef minnst
er á hann, er samtalinu fljót-
lega beint inn á aðrar brautir.
Hugsunin, sem liggur á bak við
alla þessa leynd um dauða föð-
urins, er sú, að barnið hafi bezt
af því, að því sé hlíft við sorg
og kvöl. En þó að tilgangur-
inn sé þannig góður, getur slík
leynd orðið mjög skaðlega til-
finningaþroska barnsins.
í prestsstarfi mínu hefi ég
nokkrum sinnum sannreynt
þetta. Kona, sem missti mann
sinn, sendi sjö ára dóttur sína
til fjarskylds ættingja, því að
henni fannst hún of ung „til að
vera heima innan um alla þessa
sorg.“ Ég hvatti til þess að telp-
an yrði flutt strax heim aftur,
sagt frá því í stuttu máli, að
pabbi hennar væri dáinn, og að
mamma hennar þyrfti á henni
að halda sér til gleðiauka. Það
ætti að fá henni mikilvægt hlut-
verk að vinna — að hugga móð-
ur sína.
Litla stúlkan kom heim aftur,
fekk móður sína til að setjast
á gólfið hjá sér og leika við sig.
Hin gagnkvæma hjálp, sem þær
veittu hvor annari, varð til þess
að þær urðu enn samrýmdari.
Það er mikill misskilningur að
börn þoli ekki sorg og raunir,
að það þurfi um fram allt að
verja þau gegn nepju og næð-
ingum raunveruleikans; þvert á
móti; börnin þola sorg og tár,
en ekki svik og blekkingar. Þau
brotna ekki undan sorg, sem rétt
er skýrð fyrir þeim. En þau geta
bugast, ef þau eru útilokuð úr
innsta hring fjölskyldunnar, ef
fullorðna fólkið fer undan í
flæmingi, segir aðeins hálfan
sannleika, bælir niður tilfinning-
ar sínar eða hræsnar.
Það er heimskulegt að leita of
skjótrar huggunar eða yfirnátt-
úrlegrar lækningar á sorg. Hinn
andlegi sársauki býr yfir ein-
hverjum lækningarmætti, og
sérhver tilraun til að sneiða hjá
eðlilegri sorg mun hefna sín síð-
ar. Við eigum ekki að krefjast
meira af sjálfum okkur en nátt-
úran ætlast til. Það er heilbrigð-
ast að sorgin fái að þróast stig
af stigi, og það er mikilvægt,
að við gerum okkur Ijóst, að hin
ýmsu stig hennar eru aðeins
stundarf yrirbrigði: fyrst hin
sára sorg, síðan tómir dagar,
ósjálfráð mótstaða gegn því að
láta huggast, áhugaleysi og loks
hægfara uppgjöf fyrir græðandi
sólhlýju ástar, vináttu og félags-
legra samskipta, fyrir hinu
ómótstæðilega kalli lífsins.