Úrval - 01.12.1947, Blaðsíða 95

OSCAR WILDE
93
þegar átti að bera þakkarávarp
undir fundarmenn, reis Elton
úr sæti sínu og andmælti. „Það
=er ekki einungis vegna þess, að
kvæðin séu léleg — og þau eru
léleg,“ sagði hann, „það er ekki
vegna þess, að þau séu ósiðleg
-— og þau eru ósiðleg; það er
ekki vegna þess, að þau séu allt
þetta og meira til — og þau eru
allt þetta og meira til; það er
vegna þess, að sá sem kall-
ar sig höfund þeirra er alls
ekki höfundur þeirra — þau
eru eftir marga kunnari og
ágætari höfunda en hann. Þau
eru eftir Shakespeare, John
Eonne, Byron, William Morris,
Sv/inburne og fjölda margra
aðra. Bókasafn skólans geymir
miklu betri útgáfur af verkum
þessara skálda en þessi bók hef-
ur upp á að bjóða. Þessi bók er
eftir þá, en ekki Oscar Wilde.
Ég legg til að gjöfinni verði
hafnað.“ Og í fyrsta sinn í sögu
Málfundafélagsins var bók, sem
höfundur hafði gefið, endursend
og afþökkuð.
Elton var ef til vill full hvass-
yrtur, en á því er enginn efi, að
’Wilde hafði lesið þessa höfunda
mjög gaumgæfilega, og þar sem
minni hans var frábært, er
ekki ólíklegt, að ljóð hans hafi
orðið fyrir meiri áhrifum frá
þeim en hann sjálfan grunaði.
*
Árið 1881 var Wilde boðið til
Bandaríkjanna og átti hann að
halda þar fimmtíu fyrirlestra.
Þetta virtist vera auðveld f jár-
öflunarleið, enda tók hann boð-
inu og kom til New York 2. jan-
úar 1882.
Blaðamennirnir, sem höfðu
hópast saman til þess að taka
á móti honum, urðu fyrir von-
brigðum, því að gesturinn líkt-
ist fremur íþróttakappa en fag-
urfræðingi. Að vísu var hann
með sítt hár, í grænum frakka
og með selskinnshúfu á höfði,
en hann var risi á vöxt og ekki
árennilegur. Hann bjóst við því,
að þeir myndu spyrja sig um
fyrirlestraferðina, en í stað þess
spurðu þeir hann, hvernig hann
vildi helzt láta steikja eggin
sín, í hverju hann svæfi,
hvernig hann snyrti neglur sín-
ar og hvað hann vildi hafa bað-
vatnið heitt. Honum leiddist
sýnilega að svara þessum spurn-
ingum, en þá komu ferðafélag-
arnir honum til hjálpar, því að
þeir minntust að hafa heyrt
hann segja, að sjóferðin væri
dauðleiðinleg, af því að æðandi
hafið æddi ekki, og að hann gerði