Úrval - 01.12.1947, Blaðsíða 128

126
ÚRVAL
hefði þá bætt ráð sitt. En hann
langaði til að sjá börnin og bað
ura að fá biðtímann styttan.
Svar hennar, sem áreiðanlega
hefir verið samið fyrir hana,
kveikti í honum gremju. Hún
setti mörg skilyrði, og eitt var
það, að þeir Douglas hittust
ekki framar. Slíkt’ bréf gat að-
eins haft áhrif á einn veg, enda
hefir það vafalaust verið ætl-
unin: þeir Douglas slógu saman
pjönkum sínum og ferðuðust til
Itaiíu. Wilde var önnum kafinn
við að yrkja The Ballad of
Reading Gaol (Kvæðið um
fangann), og Douglas orti ein-
hver beztu ljóð sín á þessu
tímabili.
Sambúð þeirra endaði þó
skjótt. Lögfræðingur Wildes til-
kynnti honum, að hann hefði
verið sviptur fjárstyrknum, og
móðir Douglas hótaði líka að
hætta að styrkja hann f járhags-
lega. Þeim kom saman urn, að
þeir gætu ekki lifað á skáld-
skapnum einum saman og yrðu
því að skilja. I raun og veru
voru báðir fegnir. Eftir fyrstu
samfundina, hafði samkomu-
lagið ekki verið gott. Douglas
sagði móður sinni síðar, að
hann væri hættur að þrá návist
Wildes eins og áður, þegar hann
mátti ekki af honum sjá, en ef
þeir hefðu ekki hitzt aftur,
myndi hann hafa þráð hann allt
sitt líf.
*
Á síðustu æviárum sínum var
Wilde tíðræddast um Napóleon
og Krist: hetjuna, sem var
bundinn við klettaeyna og guð-
inn krossfesta; báðiun hafði
mistekist í augum mannanna;
því að „það er eitthvað rudda-
legt við alla velgengni — og
hinum mestu mönnum skjátl-
ast, eða virðist skjátlast, í aug-
um heimsins.“
Þannig leit Wilde á niðurlæg-
mgu sína, og hann bar líf sitt
saman við líf Napóleons og
Krists, því að hann hafði líka
verið fangelsaður og svívirtur,
hrjáður og fyrirlitinn. Honum
var refsað af andlegum undir-
málsmönnum og það var farið
með hann sem siðferðilegt af-
hrak til dauðadags. Englend-
ingar og Ameríkumenn voru
aðalkvalarar hans, en helztu rit-
höfundar franskir forðuðust
hann líka, og frönsku blöðin
birtu rætnar klausur um hann.
Það voru aðeins yngstu og bylt-
ingasinnuðustu listamennirnir,
sem létu sjá sig í félagsskap