Úrval - 01.12.1947, Blaðsíða 111

OSCAR WILDE
109
No Importance (Þýðingarlaus
kona) var sýnt 19. apríl 1893 og
var ekki síður vel tekið en hinu
fyrra. Að sýningu lokinni,
hrópuðu áhorfendur ákaft á
höfundinn. Reis þá upp þrek-
vaxinn maður, er sat í einni
stúkunni og mælti: „Mér þykir
leitt að verða að tilkynna yður,
að Oscar Wilde er ekki staddur
í leikhúsinu.“ Sá, sem talaði, var
enginn annar en Oscar Wilde.
Féð, sem Wilde græddist á
þessum tveim gamanleikjum,
hafði slæm áhrif á hann. Það
þarf sterk bein, til að þola
góða daga, segir máltækið.
Wilde hagaði sér eins og dreng-
ur, sem er nýsloppinn úr skóla
og hefur nóg af peningum, og
getur eytt þeim eins og hann
lystir, án þess að nokkur
manneskja leggi hömlur á.
Alveg eins og drengurinn myndi
fara úr einni sælgætisbúðinni í
aðra, þannig eyddi Oscar
Wilde tímanum á hótelum og
kaffihúsum, borðandi, drekk-
andi, reykjandi, sofandi og tal-
andi; en hann var ólíkur
drengnum að því leyti, að hann
ræddi um sjálfan sig og fólkið
umhverfis sig með leiftrandi
glensi og frábærri skarp-
skyggni snillingsins. „Ef mað-
ur gerist áhorfandi að sínu eigin
lífi, sleppur maður við þjáning-
ar þess,“ sagði hann og honum
tókst að sleppa, þar til „dreng-
leikarinn" í honum rak hin full-
orðna áhorfenda brott og krafð-
ist þess, að fá að taka þátt í
leiknum.
Með peningunum, sem leikrit-
in gáfu af sér, heimboðunum
frá heldra fólkinu og frægðinni,
voru djörfustu vonir Oscars
Wilde orðnar að veruleika.
Hann var lang umræddasti
höfundur í Bretlandi og dag-
blöðin birtu fréttir af honum
eins og hann væri meðlimur
konungsfjölskyldunnar.
En þegar hann hafði lifað
þessu lífi í tvö ár, var hann
orðinn allur annar maður.
Áður en þessi umskipti urðu,
hafði hann sagt: „Það er aðeins
tvennt hörmulegt í heiminum.
Annað er að fá eltki það, sem
maður þráir, og hitt er að fá
það. Hið síðara er miklu hörmu-
legra; það er reglulegur harm-
leikur.“ Árið 1894 hafði hann
fengið óskir sínar uppfylltar og
harmleikurinn dundi yfir.
Hann var umkringdur hópi
af lærisveinum og sníkjudýrum,
sem fylgdu honum, hvert sem
hann fór og sungu honum lof,