Úrval - 01.12.1947, Blaðsíða 119

OSCAR WILDE
117
hvað? Það verður aldrei vitað
með vissu, en dálítið má geta
sér til. Enda þótt Clarke væri
stálheiðarlegur maður, var hann
þó ekki með öllu ónæmur fyrir
áhrifum frá umhverfi sínu, og
því kann að hafa verið stungið
að honum á svo lítt áberandi
hátt, að hann hefur ekki tekið
eftir því sjálfur, að ef dómur í
slíku hneykslismáli sem þessu
félli á mann af svo göfugum
aðalsættum, myndi það hafa ó-
bætanlegt tjón í för með sér
fyrir heldrafólkið í heild. Því
kann einnig að hafa verið lætt
inn hjá honum, að hvort sem
Wilde væri saklaus eða sekur,
þá væri lítill skaði í honum
samanborið við svo þekktan
íþróttamann, sem einnig var
markgreifi að tign.
Edward Carson, verjandi
Queensberrys’ tók að spyrja
Wilde um bréf, sem hann hafði
skrifað Douglas. „Mér finnst
það vera fallegt bréf,“ sagði
Wilde. „Það er ljóð. Ég var
ekki að skrifa venjulegt bréf.
Þér getið eins vel spurt mig,
hvort Lear konungur eða sonn-
etta eftir Shakespeare sé sið-
samleg."
„Án tillits til listarinnar, hr.
Wilde?“
„Ég get ekki svarað, án þess
að taka tillit til listarinnar."
„Setjum svo, að maður, sem
ekki væri listamaður, hefði
skrifað þetta bréf, mynduð þér
þá hafa talið það siðsamlegt?“
„Maður, sem ekki væri lista-
maður, gæti ekki hafa skrifað
þetta bréf.“
„Hversvegna ?“
„Af því að enginn nema lista-
maður gæti skrifað það.“
„Ég býst við, með tilliti til
skáldfrægðar yðar, að það sé
ekkert sérstaklega dásamlegt
við þetta: „Rauðar varir þínar,
sem eru eins og rósarblöð.“
„Það fer mikið eftir því,
hvernig það er lesið.“
„Gullin sál þín svífur milli
ástríðunnar og skáldskaparins.“
Er þetta falleg setning?"
„Ekki eins og þér lesið hana.
Þér lesið hana mjög illa.“
„Hafið þér oft skrifað á
þennan hátt?“
„Ég er ekki vanur að endur-
taka sjálfan mig í stíl eða rit-
Svo las Carson annað brjef
frá Wilde til Douglas, og spurði:
„Er þetta venjulegt bréf?“
„Allt, sem ég skrifa er ó-
venjulegt,“ svaraði Wilde. „Mér
dettur ekki í hug að látast vera