Norðurljósið - 01.01.1970, Side 27

NORÐURLJÓSIÐ
27
Grösin hnigu, er ljárinn skar þau af rótinni. Vonirnar dóu, þegar
foreldrar stúlkunnar gáfu hana öðrum. Þegar þau vöktu hana af
sætum svefni sæludrauma, getum við ímyndað okkur, aS mörg hafi
veriS sú nóttin, þegar hún sofnaSi ekki fyrr en koddinn hennar var
hlautur af tárum. Harmatár eru lélegur grunnur aS lífshamingju. Þó
er svo aS sjá, aS mærin hafi sætt sig viS hlutskipti sitt, reynt þaS
aS minnsta kosti. En ástvinur hennar hinn fyrri, hann undi illa orSn-
um hlut. ÞaS hafa fleiri gert en hann í svipuSum kringumstæSum,
fyllzt heift og hugsaS illt.
Máttur mannlegra hugsana er stórum meiri en margir halda. Oft
mun þaS rætast, er stórskáldiS Stephan G. Stephansson lýsir meS
þessum orSum:
„Þegar aliþjóS einum spáir
óláns, rætist þaS. — Ei tjáir
snilli mikils manns né sómi
móti fólksins hleypidómi.“
Ekki er þaS ólíklegt, aS margir hafi illa spáS fyrir hjónabandi
stúlkunnar, hafi þaS veriS á vitorSi margra, hvernig stofnaS var til
þess. En eitt er víst: fyrrverandi unnusti hennar stefndi engum ham-
ingjuóska hugsunum til þeirra hjóna, er þau giftu sig.
SambúS þeirra hófst. Af sögunni mátti ráSa, aS sæmileg hafSi
hún veriS fyrst. Ætla má, aS eiginmaSurinn hafi reynt aS vinna ást
konu sinnar, veriS henni blíSur og nærgætinn til aS byrja meS. SíS-
an hefir sótt í þaS horf, er SigurSur skáld BreiSfjörS lýsti meS þess-
um orSum:
„Nú kemur ei til neinna bóna,
nú skyldast konan til aS þjóna
og fyrir honum standa sneypt.
Þurslegur næsta þá viS hana,
er þreytist Ihún viS hans (borS aS stjana,
orStak hann hefir eitt aS vana:
,Til hvers hef ég mér konu keypt?1 “
Eiginhyggja og drottnunargirni eiginmannsins hafa fariS aS
segja lil sín, þegar mesta nýja'brumiS var af hjónahandinu. I staS-
inn fyrir kurteislega heiSni, kemur skipun, ef til vill stundum
þjösnaleg, ásamt skilningsleysi á ólíku eSli karls og konu. Meir og
meir er krafizt af henni, og þær fórnir, sem hún færir, lítils metnar