Norðurljósið - 01.01.1970, Blaðsíða 84

84
NORÐURLJÓSIB
álitið, hrokinn, sem kemur mönnum til að taka aðfinnslum illa, reið-
ast af iþeim. Særður hroki eða sjálfsálit svífst einskis til að geta náð
sér niðri á þeim, sem sárinu veldur. íslendingasögurnar segja frá
mörgum slíkum dæmum.
Nú er að geta þess, að Jóhannes gefur þá skýringu á orðum Júdas-
ar, að hann var þjófur. „Og með því að hann hafði pyngjuna, tók
hann það, sem í hana var látið.“ Júdas missti því vænan fcita af diski
sínum, er hann fékk ekki smyrslaverðið í hendur, af því að þau voru
ekki seld. Hverjum mun hann hafa kennt það? Auðvitað Jesú. Hann
hefði svo sem getað bannað konunni að hella smyrslunum yfir sig.
Þannig hefir Júdas hugsað.
Sú skýring er oft gefin á svikum Júdasar, að hann hafi látið
stjórnazt af ágirnd, er hann seldi Jesúm. Þetta getur naumast verið
rétt. Öldungar lýðsins og æðstu prestar hefðu fúsir greitt honum
miklu hærri upphæð en 30 silfurpeninga, ef hann hefði krafizt hærri
upphæðar fyrir greiða sinn. Það var einhver önnur tilfinning, sem
var ægilega sterk, að verki í sál hans, tilfinning, sem bar alla ágirnd
ofurliði.
Ferð Júdasar á fund æðstu prestanna er svo hið næsta, sem þeir
Matteus og Markús segja frá, þegar lokið er frásögn þeirra af smurn-
ingu Jesú. Þetta gefur þá hugmynd, að náið samhand sé á milli þess,
er kom fyrir í Betaníu, og framsals Jesú. Hvað var svo verðið, sem
Júdas vildi fá fyrir meistara sinn? Þrjátíu silfurpeningar, þrœlsverð.
Hvers vegna kaus hann þrælsverðið? Þannig mundi maður breyta,
sem auðmýkja vildi eða lítillækka andstæðing sinn. Hugsaði Júdas
á þessa leið: „Jesús sýndi mér lítilsvirðingu, þegar hann ávítaði mig,
fann að mér í allra áheyrn. Ég skal lítilsvirða hann, ná mér niðri á
honum á þennan hátt.“ Eða: vildi hann sýna, að það væri ekki
ágirndar vegna, sem hann hafði mótmælt smurningu meistara síns?
Ef hann hefði selt Drottin vorn háu verði, lá hann beint fyrir þeirri
ákæru.
Þetta tvennt getur hafa verkað saman í huga Júdasar. Reiðin inun
þó hafa verið sterkari. Drottinn Jesús gaf honum tækifæri að sætt-
ast, er kvöldmáltíðin stóð yfir. Hann býður honum eða leyfir hon-
um að skipa heiðurssætið við hlið sér. Hann gefur honum bitann,
sem húsráðandi gaf þeim manni, er hann vildi sýna sérstaka vináttu
og virðingu. Júdas gat því litið á þetta sem væri það sáttatilboð af
hendi Jesú, ef hann vildi láta af gremju sinni.