Hugur - 01.01.2004, Blaðsíða 172

Michael Hardt ogAntonio Negri
170
sem er undirbúin með fyrirbyggjandi aðgerðum eru herferðirnar gegn við-
skiptasamsteypum eða „mafíum", sérstaklega þeim sem eiga aðild að fíkni-
efnasölu. Það að knésetja þessar samsteypur kann að vera síður mikilvægt en
að láta iðju þeirra b'ta út sem glæp og koma á félagslegum ótta við einskæra
tilvist þeirra í þeim tilgangi að auðvelda stjórnun þeirra. Jafnvel þótt það að
hafa stjórn á „þjóðernishryðjuverkamönnum“ og „eiturlyfjamafíum“ kunni að
vera miðlæg í víðu litrófi lögreglustýringar af hálfii heimsvaldsins eru þessar
aðgerðir samt sem áður eðlilegar, það er, hluti heildarkerfisins. Hið „réttláta
stríð“ nýmr stuðnings „siðferðislögreglunnar", alveg eins og gildi heims-
valdaréttar og réttmætt hlutverk hans styðjast við hina nauðsynlegu og sam-
felldu beitingu lögregluréttar.
Það hggur ljóst fyrir að alþjóðlegir og yfirþjóðlegir dómstólar neyðast til að
fylgja í kjölfarið. Her og lögregla eru fyrirboðar dómstólanna og myndunar
þeirra réttlætisreglna sem dómstólunum er síðan gert að framfylgja. Styrk-
leiki siðferðisreglnanna sem uppbygging nýrrar heimsskipanar felur í sér
breytir ekki þeirri staðreynd að þetta er í reynd viðsnúningur á hefðbundnu
verklagi allrar stjórnarfarslegrar rökvísi. Þeir aðilar sem veita samsetningu
Veldisins virkan stuðning ganga fram í trausti þess að þegar uppbygging þess
verði nægilega langt á veg komin muni dómstólar geta tekið við leiðandi
hlutverki þeirra í skilgreiningunni á réttlæti. Þótt alþjóðadómstólar séu
valdalitlir er enn mjög mikilvægt að halda starfsemi þeirra á lofti opinber-
lega. Fyrr eða síðar hlýtur að verða til nýtt hlutverk dómskerfis sem hentar
samsetningu Veldisins. Dómstólum verður smátt og smátt að breyta úr mál-
pípum sem einfaldlega kunngjöra hinum yfirbuguðu dóm sinn í lagastofnun
eða stofnanakerfi sem mælir fyrir um og setur refsiákvæði varðandi tengsl
siðferðisskipanarinnar, beitingu lögregluvalds og réttlætingarkerfi heims-
valdafullveldis.62
Síendurtekin hernaðar- og siðferðisíhlutun af þessu tagi er þá í raun rök-
rétt form valdbeitingar sem fylgir því réttlætingarviðmiði sem byggt er á var-
anlegri undantekningu og lögregluaðgerðum. Ihlutanir eru alltaf undantekn-
ingar jafnvel þótt til þeirra sé gripið hvað eftir annað; þær taka á sig form
lögregluaðgerða vegna þess að markmið þeirra er að viðhalda innri skipan.
Ihlutunin er þannig áhrifaríkt gangvirki sem með beitingu lögregluvalds
leggur á beinan hátt sitt af mörkum til uppbyggingar siðferðis-, forskriftar-
og stofnanaskipanar Veldisins.
leiða til upplausnar hinna öflugu og Qandsamlegu menningarblokka. Sjá í þessu sambandi skrif
Maurice Rounai hjá Strategic Institute í París. Sjá einnig skrif um íhlutunarstefnu Bandaríkjanna sem
vitnað er til í hluta 1.1, nmgr. 28.
62 Hér skal enn og aftur vísað til skrifa Richards Falk og Antonio Cassese. Rétt er að leggja sérstaka
áherslu á það hvernig „veikur" skilningur á beitingu dómsvalds af hálíu Alþjóðadómstóls Sameinuðu
þjóðanna hefur smám saman þróast yfir í „sterkan" skilning, oft vegna áhrifa vinstrisinnaðra pólitískra
afla. Með öðrum orðum þá á sér stað þróun frá þeirri kröfu að Dómstólnum verði veitt umboð til
dómslögsögu undir forsæti Sameinuðu þjóðanna til krafna um að rétturinn leiki ákveðið og virkt hlut-
verk í ákvörðunum Sameinuðu þjóðanna og stofnana þeirra í samræmi við þær hefðir sem ríkja um
jafna stöðu ríkja og efnahagslegt réttlæti, upp að því marki að grípa til beinnar íhlutunar í nafni mann-
réttinda.