Tímarit Máls og menningar - 01.12.1975, Qupperneq 52

Tímarit Máls og menningar
í ljúfa löð og dagskráin virtist þegar fullráðin, þegar Witznagel meðdóm-
ari hóf skyndilega máls. Hann hafði sérlega fimlegar hreyfingar og mörg
litrík ör á andlitinu eftir einvígi stúdentsáranna.
„Gott og vel, kæra heiðursfólk. Þetta lofar allt saman mjög góðu. En
þó langar mig til að drepa á smáatriði. Mér finnst okkur vanta enn eitt,
og það í raun og veru hápunktinn, toppinn á allt saman ... eitthvað sér-
kennilegt og óvænt sem svo að segja kórónar fjörið og glaðværðina ... ég
slæ þessu svona fram án þess að koma með ákveðnar uppástungur, en
samkvæmt minni tilfinningu...“
„Þetta er í rauninni dagsanna,“ hljómaði tenórrödd herra Láutners frá
arninum. „Witznagel hefur rétt fyrir sér. Eitthvert aðal- eða lokaatriði væri
mjög æskilegt. Hugsum okkur um ...“ Hann horfði rannsakandi í kringum
sig, um leið og hann lagaði með röskum handtökum rautt beltið um mitti
sér. Andlitssvipur hans var reglulega geðþekkur.
„Nú jæja,“ sagði herra Hildebrandt. „Ef menn vilja ekki líta á kynn-
ingu frægra manna sem meginatriði...“
Allir tóku undir skoðun meðdómarans. Eitthvert sérstaklega spaugilegt
númer væri æskilegt. Jafnvel málflutningsmaðurinn kinkaði kolli og sagði
lágt: „Mikið rétt — eitthvað fram úr hófi fjörugt...“ Allir þögnuðu og
kepptust við að hugsa.
Að loknu þessu umræðuhléi sem stóð um eina mínútu og aðeins var
rofið af einstaka upphrópunum, gerðist dálítið undarlegt. Amra sat í sóf-
anum, skorðuð innan um sessurnar, og nagaði, áköf eins og mús, oddmjóar
neglurnar á grönnum fingrum sér, en á andliti hennar var sérkennilega
óræður svipur. Bros lék um varir hennar, fjarhuga, næstum aulalegt bros,
sem jafnframt speglaði Ijúfsára, grimmdarfulla munúð. Björt augu hennar
reikuðu hægt yfir að arninum, þar sem þau mættu og dvöldu andartak í
augnaráði tónsnillingsins unga. Hún hallaði sér snögglega að manni sín-
um án þess að hreyfa hendurnar úr skauti sér, starði með ástríðufullum
ofsa í andlit hans og sagði langdreginni, hljómmikilli röddu:
„Kristján, ég legg til að sýningin endi með því að þú komir fram sem
söngmær í rauðum silkikjól og dansir fyrir okkur fjörugt lag.“
Ahrif þessara orða voru geysileg. Ungi málarinn var sá eini sem reyndi
að hlæja góðlátlega, Hildebrandt lagaði á sér skyrtuermarnar jökulkaldur
á svip, stúdentarnir hóstuðu og snýttu sér ósæmilega hátt, frú Hildebrandt
blóðroðnaði aldrei þessu vant og Witznagel meðdómari tók blátt áfram á
rás til að ná sér í meira af smurðu brauði. Málflutningsmaðurinn klúkti
290