Tímarit Máls og menningar - 01.12.1975, Blaðsíða 56

Tímarit Máls og menningar
glaðværð kvöldsins dauðri með því að setja upp sitt skelfilegasta bros og
stama út úr sér einhverri endemis þvælu... Fáeinir svöruðu með upp-
gerðarhrópum og nokkur andartök ríkti vandræðaleg þögn, en síðan náði
gleðin sér á strik að nýju, og innan skamms tóku menn að standa á fætur,
reykjandi og hæfilega kenndir. Síðan var salurinn ruddur með gauragangi
og látum, því fólk ælaði að dansa.
Klukkan var meira en ellefu og skemmtunin öll hin frjálslegasta. Sumir
boðsgesta voru komnir út í garðinn til að fá sér ferskt loft, hinir stóðu í
hópum á gólfinu, reyktu og röbbuðu eða fengu sér í bjórkollurnar... Þá
gall skyndilega við lúðraþymr frá sviðinu og allir þyrptust inn í salinn.
Hljómsveitin var komin og hafði fengið sér sæti framan við fortjaldið.
Það hafði verið komið fyrir stólaröðum í salnum og á þeim lágu rauðar
skemmtiskrár. Konurnar settust, en herrarnir stóðu á bak við þær eða til
hliðar. Það varð eftirvæntingarfull þögn.
Hin fámenna hljómsveit lék nú glaummikinn forleik, tjaldið var dregið
frá — og sjá, þarna stóð hópur af ófrýnilegum svertingjum, í skræpóttum
búningum, með blóðrauðar varir; og þessar ófreskjur fláðu kvettið og
ráku upp villimannleg gól... Með þessu var hafin aðaldagskrá veislunnar
og fagnaðarlætin voru geysileg. Hvert atriðið rak nú annað: Frú Hilde-
brandt staulaðist inn með gráa hárkollu og langan staf og söng mjóum
rómi „That’s Maria!“. Kjólklæddur töframaður, allur þakinn heiðursmerkj-
um, birtist á sviðinu og sýndi furðulegustu listir. Herra Hildebrandt bar
saman Goethe, Bismark og Napóleon á þann hátt að fólki þótti nóg um,
og doktor Wiesensprung ritstjóri flutti ávarp um efnið: „Hin félagslega
þýðing vorblótsins". Loks náði eftirvæntingin hámarki, því nú var komið
að lokaatriðinu, þessum leyndardómsfulla lið sem innrammaður var lár-
viðarsveig í dagskránni og bar aðeins heitið: „Káta-Lovísa. Söngur og dans.
Tónlist eftir Alfreð Láutner."
Það komst hreyfing á áhorfendur og þeir litu hver á annan, þegar tón-
listarmennirnir lögðu frá sér hljóðfærin og herra Láutner, sem hafði hallað
sér upp að einum dyrakarminum og reykt vindling milli kæruleysislega
uppbrettra vara, fékk sér sæti — ásamt Omru Jakoby — við píanó sem stóð
fyrir fortjaldinu miðju. Hann var rjóður í andliti og blaðaði óstyrkum
höndum í skrifuðum nótnablöðum. Amra var hins vegar eilítið föl; hún
studdi öðrum handleggnum á stólbríkina og horfði undirfurðulegu augna-
ráði fram í salinn. Þá kvað við hvellt bjölluslag og allir hálsar teygðu
294