Tímarit Máls og menningar - 01.12.1975, Side 57

Káta Lovísa
sig að sviðinu. Herra Láutner og Amra léku nokkra ómerkilega inngangs-
takta, tjaldið lyftist og Káta-Lovísa kom inn.
Undrunar- og skelfingarkliður fór um veislusalinn þegar þetta fárán-
lega uppdubbaða hrúgald dansaði þunglamalegum bjarnarskrefum inn á
sviðið. Þetta var málflutningsmaðurinn. Víður, fellingalaus kjóll úr blóð-
rauðu silki huldi klunnalegan búk hans og náði niður á tær, en að ofan
var hálsmálið flegið, svo að hvítdyftur, óhrjálegur svírinn kom í ljós. Stutt-
ar belgermar náðu skammt niður frá öxlunum, en ljósgulir hanskar huldu
hluta af vöðvalausum örmunum. A höfðinu var komið fyrir glóbjartri,
lokkaprúðri hárkollu og upp úr henni stóð græn fjöður sem vaggaðist til
og frá. En undan þessu parruki gægðist hvapmikið, raunalegt andlit með
örvæntingarfullu uppgerðarbrosi á vör. Kinnarnar hristust aumkunarlega
upp og niður við hvert spor, rauðhvörmótt augun störðu í blindni niður
á gólffjalirnar. Þarna reyndi þessi stóri hlunkur að hlamma sér til hægri
og vinstri á víxl og greip ýmist í kjólinn eða sveiflaði vísifingrunum út í
loftið — hann kunni engar aðrar hreyfingar, og með þrúgandi hálfkæfðri
röddu söng hann við undirleik píanósins bjánalegan brag.
Hafði andrúmsloft þjáningarinnar nokkurn tíma verið jafn nöturlegt
kringum þennan píslarvott? Hlaut ekki öll gleði að blikna andspænis slíkri
sýn? ... Sami hryllingurinn fyllti augu allra þeirra sem þarna gláptu eins
og bergnumdir og virtu fyrir sér hjúin við píanóið og eiginmanninn tví-
stígandi á sviðinu...
Þessi hneykslanlega sýning stóð um það bil fimm mínúmr. Þá gerðist
atvik sem enginn viðstaddra mun að líkindum gleyma. En setjum okkur
fyrst fyrir sjónir hvað þarna fór eiginlega fram.
Menn kannast sjálfsagt við hlægilegan brag sem nefndur er „Káta-
Lovísa“, og minnast án efa stefsins sem þannig hljóðar:
Eg er ósköp upp á heiminn,
þó ástalífið gangi tregt:
lítil stúlka, Ijúf og dreymin,
- lagsmenn fleiri en einn hef þekkt.
Þessi ófagra og kersknisfulla vísa myndar viðlag við þrjú alllöng erindi,
og á þessum kveðskap hafði Alfreð Láutner byggt meistaraverk sitt. A
sinn gamalkunna hátt hafði hann blandað hér saman lágkúrulegri fyndni
og gáska ásamt íkembingi af æðra tagi. Lagið sem rann fram í Cis-dúr
295