Tímarit Máls og menningar - 01.12.1975, Side 85

Ráðherradagar Björns Jónssonar
Sunnudaginn þ. 6. febrúar um morguninn, þegar tiltæki stjórnarliða
spurðist um bæinn, að þeir höfðu boðað til funda í Goodtemplarhúsinu
„í samráði við alþingismenn bæjarins“, eins og komist er að orði í fundar-
boðinu, áttu þeir Jón í Múla, Þorleifur H. Bjarnason, L. H. Bjarnason og
Þorsteinn Gíslason fund með sjer hjá Jóni í Múla og kom þeim saman um
að gefa þingmönnum Reykjavíkur vantraustsyfirlýsingu fyrir atferli þeirra.
L. H. Bjarnason kastaði henni upp og hljóðaði hún á þessa leið:
Þingmenn Reykvíkinga hafa reynst ófáanlegir til að boða til almenns kjósenda-
fundar út af bankamálinu. Þeir hafa heldur ekki verið fáanlegir til að sækja
fundi vora, og þeir hafa nú síðast í dag gerzt samsekir í tilraun til að spilla öllum
fundarhöldum; þetta er ósæmilegt athæfi þingmanna gagnvart kjósendum, og því
lýsum vjer hjer með óánægju og fullu vantrausti á þingmönnum vorum, og skorum
á þá að leggja tafarlaust niður þingmennsku.
Fengu þeir Lárus og Þorleifur Pjetur Zóphóníasarson til þess að flytja til-
löguna og gerði hann það á fyrsta fundinum, en J. Olafsson talaði fyrir
henni; en á 3. fundinum flutti B. M. Olsen hana.
Laugardaginn 5. febr. 1910 var aukafundur haldinn í fjelaginu Fram
í húsi Kristilegs ungmennafjelags. Þorl. H. Bjarnason setti fundinn. L. H.
Bjarnason flutti skörulega ræðu um bankamálið fyrir fjölda fundarmanna,
nær þremur hundruðum. Fleiri hjeldu og erindi til þess að brýna fyrir
mönnum að sækja fundi þá, er boðað hafði verið til í Goodtemplarhúsinu
sunnudag, mánudag og þriðjudag kl. 8 s.d. 6., 7. og 8. febrúar. Jón Olafs-
son ritstjóri gat þess í fundarlok, að hann hefði áður en hann kom á fund-
inn lagzt fyrir og hefði sig þá dreymt draum og þótzt sjá í svefninum ein-
hverja illilega og úfna skepnu sem hefði svipað mest til kattar. Hefði
hann því næst sjeð ljósklædda svarthærða konu bera fyrir sig í svefninum
og hefði hún kveðið við raust svolátandi vísu, sem hann hefði numið þá
þegar:
Afrek hans seint verða öllsaman töld;
hann var alltaf að ljúga og svíkja.
Hann reit á sinn kámuga roðhænsnisskjöld
það ragyrði: Skríða og víkja.
Hann hugsaði um fjárbrall og hefndir og völd;
þann hund ætti á þingi að strýkja.
323