Skírnir - 01.01.1947, Page 7
Einar Ól. Sveinsson
Dróttkvæða þáttur
I
Skáld hafa, eins og gæðingar, margan gang, og getur
hver gangur haft nokkuð til síns ágætis. Bragarhættir eru
margir og sundurleitir, og má þó hver hafa sína fegurð.
Líkt er að segja um orðfæri og lundarfar og yrkisefni.
Einhver sérkennilegasta tegund skáldskapar, sem nokkru
sinni hefur verið til í heiminum, eru fornu norrænu drótt-
kvæðin. Hvert sem yrkisefnið kann að vera í það og það
skipti, er svipurinn fast mótaður og greindur frá öllum
öðrum kveðskap. Dróttkvæðin eru yfirleitt sér um bragar-
háttu, en það mál verður ekki rætt í þessari grein. En
stíll þeirra og orðfæri er einnig sérstaklegt, og skal það
efni rætt nokkuð hér á eftir frá sérstöku sjónarmiði.
Þetta sjónarmið skai nú fyrst af öllu skýrt með dæmum
úr síðari tíma kveðskap.
Kristján Jónsson kvað eitt sinn um haust þessa alkunnu
vísu:
Allt fram streymir endalaust,
ár og dagar líða,
nú er komið hrímkalt haust,
horfin sumars bliða.
í vísunni birtir skáldið andstæðuna milli hins blíða sum-
ars, sem er horfið, og hins hrímkalda hausts, sem er kom-
ið. Þessa andstæðu setur skáldið ekki fram á þann hátt,
að togstreita eða barátta sé á milli; hugtökin og orðin sem
birta þau rísa ekki öndverð hvert gegn öðru, heldur er
sumarið í baksýn, eins og fjarlægur staður, sem skáldið
hefur skilið eftir á leið sinni, eins og maður, sem fer með