Skírnir - 01.01.1947, Page 16

14 Einar Ól. Sveinsson Skírnir
má að orði kveða, er tjáð með skrautinu. Hinn mikli þrótt-
ur í Ragnarsdrápu og Haustlöng, sem er í samræmi við
söguefnið á hverjum stað, verður hér að einkennilegri
ástríðu, móði, sem þó er fjötraður af reglum bragarins.
Og síðari hirðkvæði, sem líkja eftir Glymdrápu, hafa eitt-
hvað af þessari ástríðu og magni, þó að þau séu snauð af
persónulegum tilfinningum og jafnvel köld.
Þorbjörn hornklofi sækist í Glymdrápu eftir magnmikl-
um, ástríðufullum, blæstríðum orðum, og kvæðið glymur
frá upphafi til enda af orðum, sem tákna gný og hávaða,
og dregur það nafn sitt af því. Orustan er óveður: geira
hregg, en einkum og sér í lagi hávaðasöm: hjaldrskíðs
þrima, vébrautar galdr, gnapsalar Gripnis gnýr, gnýr
jöru dróttar, rauðra randa rödd, öxa rymr, söngr flug-
beittra vigra; þar gall æfr hjörr við hlífar, spjör knáttu
dynja, rauð fnýsti ben blóði. Eða skáldið notar önnur blæ-
sterk orð um orustuna: rimma, morð. Af lýsingarorðum
hans skal ég nefna: æfr (um sverð) og olmr (um skip) ;
um konunginn segir hann ekki aðeins rausnarsamr og
goðvarðr, lundprúðr og eljunprúðr, heldur líka harðráðr,
mannskœðr og óðr (í orustu). Meðal konungskenninganna
eru: hrjóðr ens bleika báru fáks, helkannandi hlenna, og
menfergir. Himininn er gnapstóll sólar: hinn gnæfandi
stóll sólar, og skildirnir gnapsalir sækonungsins. Af sagn-
orðum skal ég nefna: glymja, lét þrungit, gnúðu, fnýsti,
gall, þröng, dynja — allt þróttmikil orð. Þegar konungar
hefja orustu, segir skáldið, að þeir „kvöddusk orðalaust
at morði dynskotum“, og er það raunar eina dæmið um,
að skáldið tali í reglulegum samlíkingum.
Skáldið segir á einum stað um sverðin, að þau séu
svartskyggð. Annars yfirgnæfa hljómskynjanir í kvæði
hans. En önnur skáld sækjast ekki síður eftir áhrifamikl-
um sjónskynjunum, t. d. tala þau oft um eld eða skært
ljós, og er nóg að nefna þar til dæmis vígleiptr, undarblik,
vígeldr, ljósheimr, viti o. m. fl. í lausavísum Egils. Og
loks eiga öli dróttkvæðaskáld sammerkt í því, að oft er