Skírnir - 01.01.1947, Síða 25
Skírnir
Dróttkvæða þáttur
23
Hann aldrteig
of eiga gat
fjölsáinn
með friðar spjöllum.
í síðustu setningunni í vísu Einars getur að líta ölduna,
sem þýtur við fles eða sker, en það er raunar alda skáld-
skaparins, sem þýtur við tungu hans eða tennur. Kenn-
ingin galdra fles er forkunnar góð; hún er rétt og skiljan-
leg, en auk þess er hvor liður magnaður af sínum hugrenn-
ingatengslum; annars vegar er eyðilegt náttúrufyrirbrigð-
ið, hins vegar mennsk kynngi-athöfn, galdurinn.
Þegar skáldið velur í kenningu sína orð sérstakrar,
þröngrar merkingar fremur en annað, sem hefur almenn-
ari og víðari og ef til vill litlausari merkingu, þá gefur
hann kenningunni styrk. Hún speglar, finnst áheyranda,
skynjun ásanna í árdaga, áður en þeir voru orðnir gamlir
og hárir.
Dagr vas fríðr, sás fögru
fleygjendr alinleygjar
í hangferil hringa
hlýrtungli mér þrungu.
Er ekki hvert orð skært og magni gætt? Og þegar Völu-
Steinn biður Egil nema sorgaróð sinn: Heyr strauma
glaumbergs Míms vinar glymja mér við góma sker, er þá
ekki eins og áheyrandinn þreifi á berginu og skerinu og
heyri strauminn glymja? En leitin að nýjum og óvelktum
orðum getur stundum leitt skáldið í freistni.
Brýtr bógvita
bjóðr hrammþvita,
segir Egill. Það er djarflegt og óvænt orðalag, því að orð-
ið bógur hefur sjálfsagt í mæltu máli þá sem nú einkum
verið haft um bóg á dýri eða skipi, og svo er í eddukvæð-
um; þó hefur orðið víðtækari merkingu í orðatiltækjum,
og í fornensku er merkingin víðari (um menn), og því
skal ég ekki fullyrða, að merkingin hjá Agli sé ný, en
annars er hann elzta dróttkvæðaskáldið, sem fer þannig