Skírnir - 01.01.1947, Page 53

Skírnir
Leikfélag andans
51
af þeim kveldfélögum. Merkasta leiksýningin var vafa-
laust sýningin á „Útilegumönnum" Matthíasar í febrúar
1862. Þennan vetur hefur Matthías verið í essinu sínu.
Auk þess sem hann „bjó til eða sullaði eða skrúfaði sam-
an leikriti í jólafríinu“, flutti hann kvæði frumkveðið út
af ræðu Páls postula í Aþenuborg og annað um herhlaup
Móngóla, og loks hóf hann að segja ferðasögu sína með
kvekurunum. Hann lítur líka með ánægju til þessa vetrar-
kafla í bréfi til Eiríks Magnússonar, sem þá var farinn
til Englands: „Með því Helgi mun segja þér bezt frá fé-
laginu okkar, fer ég ekki mörgum orðum um það. Ég trúi,
að það eigi nú að heita „Kvöldfélag“. Andinn í því er líkur
og þó ekki sem beztur (beztur var hann framan af í fyrra).
Menn eru of daufir, of stífir og of sjálfráðir, ekki nógu
„delicat“ þ. e. „bornerte“.“ — Matthías breytti „Útilegu-
mönnunum“ lítils háttar, og voru þeir enn sýndir vetur-
inn 1865-66; annað leikrit náði og þegar í stað miklum
vinsældum og var leikið þrjá vetur af þeim kveldfélögum:
„Ævintýri á gönguför“ eftir Hostrup. Það var leikið á
dönsku, en sennilega hafa söngvarnir verið þýddir, því að
samþykkt var á fundi í félaginu í marz 1861 „að láta ekki
fyrst um sinn koma út í almenning vísur þær og útlegg-
ingar, sem félaginu bærust, sér í lagi yfir Eventyr paa
Fodrejsen“. Tvo vetur áður en Leikfélag andans var
stofnað, sýndu hinir sömu menn „Nóttina í Reykjavík",
sem var staðfærð þýðing á leiknum „En Nat i Roskilde"
eftir ævintýraskáldið H. C. Andersen, en síðustu ár fé-
lagsins birtust enn merkilegar þýðingartilraunir á leik-
sviðinu, þar sem voru útleggingar Jóns Ólafssonar á Hol-
bergsleiknum „Sængurkonan“ og fjórum Moliéresleikum:
„Hrekkjabrögð Scapins“, „Læknirinn gegn vilja sínum“,
„Broddlóurnar“ og „Neyddur til að kvongast“.
Aldrei hlaut Leikfélag andans eða Kveldfélagið neina
viðurkenningu fyrir þessar leiksýningar, frekar en ann-
að, sem félagið kom í verk, enda var félagið leynifélag og
einstakir félagsmenn taldir standa fyrir sýningunum, svo
sem Eiríkur Magnússon, Helgi E. Helgesen og Jón Ólafs-