Skírnir - 01.01.1947, Page 107

Skírnir
Stellurímur
105
54. Bráðum hesti hleypa bezt þó réði,
aldrei stökkva undan gat,
angrið dökka á baki sat.
Kærlighed uden Strömper:
Jeg ned i Haven gik, min Sorg spadserte med
I Gyngen satte mig, min Sorrig op og ned
Sig gyngede med mig, o. s. frv.
V.
Fram að þessu hefur nær eingöngu verið dvalið við að
rekja feril yrkisefnisins og lýsa því, hvernig Sigurður
hagnýtir fyrirmynd sína. En honum væri gert rangt til
með því að ræða einhliða um hann sem þiggjanda að er-
lendu yrkisefni og áhrifum. Því fer fjarri, að Stellurímur
séu aðeins ófrumleg þynning á Stellukvæði Wessels. Þær
eru nýtt og sjálfstætt skáldverk. Það varð meira en ein-
föld formsbreyting, þegar íslenzkir rímnahættir leystu af .
hólmi útlenda braginn. Rímurnar voru hefðbundið og stíl-
fast skáldskaparform, sem fól í sér langan menningar-
aðdraganda, gerólíkan þeim, sem lá að baki hinu evrópska
kvæði Wessels. íslenzkar bókmenntir voru einangraðar,
eins og allur hugsanaheimur íslendinga á þeim tímum.
Það er þess vegna vafasamt, að gamankvæði Wessels
hefðu orðið ýkja vinsæl hér á landi, þó að þeim hefði verið
snúið á íslenzkt mál í upprunalegu formi. Má vel vera, að
Sigurður hafi gert sér grein fyrir þessu og því tekið þann
kostinn, sem farsælli var, að tilreiða gamansögu Wessels
á þjóðlega, íslenzka vísu.
Stellurímur þola mætavel bókmenntalegan samjöfnuð
við fyrirmynd sína. Þrátt fyrir orðkringi Wessels og brag-
fimi er kvæði hans aðeins lítilfjörlegt dægurrím. Og er
þá á hitt að líta, hvað Stellurímur hafa sér til ágætis og
hvern sess þær skipa meðal íslenzkra rímna.
Þær eru ortar með mikilli tilbreytni í háttum og sumar
dýrt kveðnar. Finnur Jónsson telur Sigurð fara vel með