Skírnir - 01.01.1947, Síða 109
Skírnir
Stellurímur
107
Skáldinu leikur oftast gaman á vörum, en samt skyldi
enginn ætla, aS með því væri öll sagan sögð. Hann hefur
að vissu leyti heillazt af kveðskaparhættinum, sem hann
var að glíma við. Til dæmis lifir hann sig svo inn í heim
þeirra mynda, sem skáldamálið brá upp fyrir honum, að
hann getur ort vísur eins og þessar:
V. 1. Njörva dóttir næsta ótt fram brunar,
hrími stokkinn F'axi fer
á fimu brokki að leika sér.
24. Gríma þá, sem g'læstast má, sig skrýðir,
af ást fær bárur Ægir fellt,
andanum Kári niður hélt.
Hér má reyndar varla á milli sjá, hvort á ferðum er gam-
an eða alvara. En sums staðar er hann, fyrr en varir, far-
inn að mæla af djúpri einlægni, farinn að trúa verkinu
íyrir sárustu reynslu sinni:
VIII. 15. Heilsubrestur, hrakfalls spá,
haturs baknag- manna
— segja það í sannleik má —
í sálunni rifin kanna.
II. 27. Allur mr.nns er ævidans
einhverjum blandinn kala,
og gleði öll hefur oftast göll
og eitur i sínum hala.
VI.
Það fer varla fram hjá neinum, sem kynnist Stellurím-
um, að þær eru um margt óvenjulegar. Rímnaskáld þræða
flest frásögu sína með búralegum alvörusvip og stökkur
sjaldan bros, en á Stellurímum er að öllu leyti frjálsmann-
legri og fjörlegri blær. Sumum hafa fundizt þær svo gal-
gopalegar, að þeir hafa orðið spéhræddir fyrir hönd ann-
arra rímna og haldið, að Stellurímur væru beinlínis ortar
til höfuðs þeim. I ritdómi þeim í N. F., sem áður er vitnað
til, segir m. a.: