Skírnir - 01.01.1947, Page 165
Skírnir
Skáld og landshagir á 16. öld
3 63
Hann unni afreksmönnum, sem gátu sagt eins og segir í
vísu stældri eftir honum:
Hjarta mitt er hlaðið kurt,
hvergi náir skeika.
Þegar afreksmennirnir gleyma að styðja almúgann, en
misbeita fengnum völdum, kemur hið sögulega réttlæti
og steypir þeim, — þegar svo er varið afmor þeirra á
völdum og veraldargæðum, að meðlætið setur í þá hroka,
sem slær inn, greypist inn í hjartað, hversu hart og vit-
urt og drengilegt sem það er:
Afmor þínum er svo vart
með eftirlæti, gull og skart,
það þrykkist inn, í hjartað hart,
svo hvergi náir að skeika.
Hér til heyrir ramb og rán
með ríkdóm þeim, sem kallast lán.
Á fátæka svo fellur smán,
en fáir í móti leika.
En fátækan þú finna skalt,
sem flestar allar skuldir galt,
hlaut að liða heitt og kalt
og hvern dag nokkuð vinna.
Þessir halda hraustri lund
og heilsu fram í dauðastund,
fæða upp börn, en fóstra sprund
og fara til náða sinna.
Aftasta línan kemur frá prestinum um það, að sálu-
hjálpin sé hinum síðarnefndu vissari.
Þjóðstígur er kunnasta kvæði Sigfúsar, 11 erindi og
rúmast ekki hér. Það er um misskipting lífskjara og rétt-
lætis í landinu með þetta viðlag: „Og mál er, að linni".
Kvæðið er eina heimildin, sem ég veit um það, að eymd
16. aldar fátæklinga megi rekja aftur til bernskudaga
skáldsins: „Það var fyrst ég minnast kann“ (nálægt
11*