Skírnir - 01.01.1947, Page 178
176
Andrés Björnsson
Skírnir
Hér hafa sannast Salomóns orð,
segir af falskri menja skorð,
æ er gott við æru og sið
eyru sín að hafa þar við.
Niðurlagsvísurnar tvær árétta enn löngun höfundar til
þess að ráða skikkjunni eða álíka töfrum:
Við Skikkjurímur skilst eg nú,
skal sú hver, að ei er trú,
hlæja, þegar hún heyrir þær,
hvort það er heldr kona eðr mær.
Sé þeim rétt sem snæra sé
sett frá nafla og ofan á kné,
slokkni ei fyrr en segja þær til.
Svo skal lyktast þetta spil.
Möttulssaga.
Skikkjurímur eru ortar út af Möttulssögu, en hún er
ein af mörgum frásögnum, sem snerta hetjur og hirðlíf
Artús (Arthúrs) konungs. Konungur þessi á að hafa ver-
ið uppi á sjöttu öld. Annars er lítið sem ekkert um hann
vitað með sannindum, en sagnir tóku snemma að mynd-
ast um hann. Hann átti að hafa verið hetjan í hópi Kelta,
sem barðist við saxneskan innrásarher og hrósaði sigri,
og auk heldur átti hann að hafa lagt undir sig mikið af
meginlandi Evrópu. Sagnir um Artús og kappa hans
gildnuðu mjög eftir því sem aldir liðu fram, og þær fengu
fast form hjá Geoffrey af Monmouth í Historia regum
Britanniæ eða Bretasögum, eins og þær eru nefndar í nor-
rænni þýðingu í Hauksbók, og í hinum mikla kvæðabálki,
Roman de Brut eftir Wace, þar sem meðal annars er fyrst
sagt frá kringlótta borðinu. Þessi verk eru frá fyrri hluta
tólftu aldar og miðri öldinni. Síðan héldu sögur þessar
áfram og blómguðust einkum í Frakklandi, en fremstan
af riddarasagnahöfundum þar mun mega telja Chrétien
de Troyes, og í sögnum hans finnst efni líkt Möttulssögu.