Skírnir - 01.01.1947, Síða 184
182
Andrés Björnsson
Skírnir
færðar eru hér að framan, algerlega runnar frá eigin
brjósti skáldsins. Virðist hann þar óska sér að ráða yfir
skikkjunni eða álíka töfrum, og sýnir einnig biblíufróð-
leik, þegar hann vitnar í orð Salómons.
Mansöngvar.
Mansöngvar eru fyrir hverri rímu, alllangir og skil-
merkilegir, og bera þeir með því vott um, að rímurnar
geta tæpast verið mjög gamlar. Bent hefur verið á einstök
atriði, sem sýna, að skáldið hefur farið talsvert sínar
eigin götur í rímunum sjálfum, hvað sem líður öðrum
fyrirmyndum, og er nú eftir að sjá, hversu nærri verður
komizt skáldinu sjálfu í mansöngvunum.
f fyrsta mansöngnum segir skáldið, að venja sé að lofa
ungmeyjar, en ekki sé það allt tekið með jafnmiklum þökk-
um. Síðan er sagt í líkingum, að þeir, sem hafi góðan vilja
kvenna, megi bæði fyrr og síðar skilja sig frá angri, en
þó að kvenfólk geri mönnum lífið leitt, megi á það líta, að
ekki sé heldur með öllu illt að stríða við andbyrið, og það
geti líka leitt fley til góðrar hafnar. En ekki er allt fengið
með því, þótt komið sé til blíðulanda, því að
misjafnt verður oft mærin trú
mörg eru til þess dæmi.
Mansöngur annarrar rímu hefst með tilvitnunum í
Hávamál. Fyrst er frá því sagt, að enginn kunni að segja
hver heimskingi er í hópi, ef hann þegir, og er þetta að
því er virðist nokkuð utangarna, en því næst segir skáldið
frá fundi þeirra Fjölnis og Gunnlaðar, og að hún mundi
hafa lagt á fyrir svikin, að enginn skyldi angurlaust ná
ástum meyja með kvæðum, og er það ágætlega tilfundið.
Af þessum ástæðum virðist hann ragur við kvenfóik, en
niðurlagsvísa mansöngsins er torskýrð, einkum Friggjar-
barð, sem Finnur Jónsson heldur að merki tryggð eða
kærleika og höfundurinn hafi í huga Sólarljóð, og sé þá