Skírnir - 01.01.1947, Page 185
Skírnir
Um Skikkjurímur
183
vísan hvatning til kvenna að kappkosta tryggð, en leggja
niður svik.
Mansöngur þriðju rímunnar er lengstur og næstum full-
komið kvæði út af fyrir sig. Skáldið talar um það, er Þór
glímdi við Elli, og segir, að ekki sé gott að sjá við henni.
Hann minnist nú þeirrar blíðu, sem meyjar sýndu honum
fyrr á tíð. Honum fannst hann þá endurgjalda blíðu þeirra,
en skilur um seinan, að hann gerði það ekki, því að áður
en hann varir er hann klófestur af einni, sem hann þekkir
ekki, og hún er bæði dauf og blind:
„EIli heiti eg, ástin mín,
er eg nú komin að vitja þín,
g'etr það hverr, er girnist á,
gakktu með mér héðan í frá.“
Fríðar töluðu falda Gnár:
„Fanginn er nú kappinn knár.“
Anzar sú, sem illa kaus,
aldri skyldi hann verða laus.
Þetta segi eg Þrúði seims,
þann veg mistig blíðu heims,
hversu sem mér síðar semr,
sá veit gjörst í nökkuð kemr.
Skáldið klökknar og finnur, að það hagaði sér illa í
æsku, er það tók ekki blíðu kvenna, og er nú bugað
af elli.
Gera má ráð fyrir að rímnaskáldið hafi verið mennt-
aður maður. Skýr takmörk verða ekki dregin milli þess,
sem hann hafði beint frá söguhandritinu, sem hann orti
eftir, og því, sem hann setti í rímuna af öðrum fróðleik,
sem hann bjó yfir. Sums staðar er þetta að vísu ljóst, og
hafa dæmi þess verið nefnd, og af mansöngvunum sést,
að hann þekkir vel fornan norrænan skáldskap, þar sem
hann notar Hávamál og Snorra-Eddu, og ef til vill Sólar-
ljóð líka, þó að hæpið sé að draga þá ályktun af þeim for-
sendum, sem fyrir hendi eru, en það er sannarlega ekki