Tímarit Máls og menningar - 01.05.2012, Síða 27

H v í t i g e l d i n g u r i n n
TMM 2012 · 2 27
í eitt horn garðsins þar sem hann sá konurnar í fyrsta sinn. Hann skildi ekki
vel hvað var að gerast en ákvað sem fyrr að gefa sig á vald öllum ævintýrum
lífsins.
Herbergið var rúmgott og búið öllum helstu þægindum; honum voru
færðar þrjár máltíðir á dag en að fáeinum dögum liðnum – rétt í þann mund
sem hann var farinn að krefjast svara við því hvers vegna honum væri ekki
hleypt út úr herberginu – komu í heimsókn til hans tveir menn, annar með
byssu í hulstri yfir magann og kylfu í hendinni og hinn með gleraugu, lækna-
legur og hélt á svartri leðurtösku. Finnur streittist gegn þeim en var sleginn
í hnésbótina og höfuðið með kylfunni og bundinn ofan á borð í miðju her-
bergisins, fæturnir glenntir sundur og reyrðir við borðfæturna með ólum úr
tösku læknisins. Finnur sagði ekki neitt en kveinkaði sér svolítið, reyndi að
telja þeim hughvarf og fannst hann vera staddur í ólíklegri martröð.
Það næsta sem gerðist var að læknirinn dró fram málmhylki, opnaði það
og í ljós komu tvö glóandi kol. Þá hitaði hann lítið bjúgsverð yfir kolunum
þar til það varð rautt og glóandi en kylfumaðurinn skar buxurnar utan af
Finni, þreifaði fast um pung hans og klemmdi saman eistun þar til hann
öskraði og sviti spratt fram um hann allan. Um leið harðnaði limur hans –
eins og af einhverri dularfullri, frumstæðri sjálfsbjargarviðleitni – og hann
fann hvernig eistun drógust upp undir kviðinn og annað þeirra hvarf með
öllu inn í hann.
Mennirnir tveir héldu áfram að þreifa um klofið og pískruðu sín á milli;
hylkið með kolunum var lagt milli fóta hans og við hitann sigu eistun aftur
niður, kylfumaðurinn greip þéttingsfast um punginn en vatt nú snæri um
hann þar til hann dofnaði. Þá tók læknirinn upp glóandi bjúghnífinn og
skar snöggt niður yfir þanda húð pungsins sem flettist í sundur og eistun –
gráleitar kúlur þaktar fellingum og ekki svo ósvipaðar tveimur litlum heilum
– spruttu úr hreiðri sínu.
Finnur fann velgjulegan, þungan slátt berast um líkamann og um leið hóf
reður hans að dæla úr sér sæði, spýtti því í kröftugum rykkjum á maga hans
og borðið, en læknirinn hélt um eistun sitt í hvorum lófa og kreisti. Þegar
kramparnir voru yfirstaðnir sleit hann þau af búknum, snöggt og afgerandi,
Finnur rak upp síðasta væl sitt og fannst líkt og hola opnaðist innra með
honum sem hann hvarf niður um.
* * *
Næstu daga skildist Finni smám saman hvað hafði gerst með hjálp hjúkr-
unarkvenna búrsins – en þannig auðkenndi hann bygginguna í huga sér.
Byggingin var í eigu soldánsins í Yemen og einn af útsendurum hans hafði
keypt Finn á einhvers konar þrælamarkaði í sveitinni. Klof hans var dofið,
limurinn samanskroppinn og daufblár fölvi yfir honum, næstum eins og
hann væri dauður. Þar fyrir innan var ekkert, óhugsandi og óskynjanlegt
tóm sem þó virtist hafa tekið yfir alla veru hans. Daglangt seytlaði þvag úr