Tímarit Máls og menningar - 01.05.2012, Blaðsíða 33

H v í t i g e l d i n g u r i n n
TMM 2012 · 2 33
„Ég meinti ekkert með þessu,“ sagði geldingurinn.
„Segðu mér hvað þú meintir,“ sagði hún og hélt áfram að hvessa á hann
augun.
„Ég get elskað alla í kringum mig … ég finn til ástar,“ sagði hann. „Mér
finnst gott að láta strjúka mér og finna til nálægðar við aðrar manneskjur.“
„Hefurðu orðið ástfanginn af konu síðan þú komst hérna inn?“
Hann hugsaði sig um en hristi svo höfuðið. „Líklega ekki,“ sagði hann og
furðaði sig á því hversu ólíklega þetta hljómaði. Honum datt í hug að hann
hefði verið í einhvers konar losti alla tíð síðan hann kom þarna inn.
Stelpan þagði, stóð svo upp og leyfði honum að þurrka sér með handklæði.
Fyrr um daginn hafði hún laxerað og hann rakað af henni öll líkamshárin
eins og skipað hafði verið fyrir um.
„Ég held að þú sért að tala um umhyggju og blíðu,“ sagði hún loks.
„Ekki ást. Ég held að engin ást sé möguleg án löngunar … Löngunar til að
stunda kynlíf með annarri manneskju og renna saman við hana.“ Hann hélt
áfram að þegja, vafði um hana handklæði og batt saman í mittinu. „Ég get
viðurkennt að karlmenn séu færir um að stunda kynlíf án ástar, en án kyn-
lífs – eða að minnsta kosti löngunar til þess – getur ekki verið nein ást … Án
þessa afls, eða hvað það heitir … Engin. Það er óhugsandi.“ Hún hristi höf-
uðið og hélt áfram að stara framan í hann eins og hún vildi nauðga honum
með augunum, þröngva sér inn um holuna í andlitinu.
„Þú særir mig,“ sagði hann svo eftir stutta þögn en vissi að hún hafði rétt
fyrir sér.
Þau töluðu ekki meira saman. Stelpan lagðist í rúmið, hann nuddaði hana
upp úr olíu, klæddi hana í nærföt og kjól, og fór svo inn í næsta herbergi þar
sem önnur stúlka beið hans.
* * *
Um kvöldið leitaði geldingurinn í hverjum kima í huga sér í von um að rekast
þar á eitthvað spíssað: ákefð, löngun eða andúð sem gæti hrifið hann burt
frá sjálfum sér þótt ekki væri nema í sekúndubrot. Hann rámaði óljóst í eitt-
hvað sem hét metnaður og ýtti fólki á undan sér þar til það eyddist og hvarf;
sá menn hlaupa á eftir skínandi hvítum bolta, slá skínandi hvítan bolta yfir
net, skjóta skínandi hvítum kúlum um grænt borð og reka rauðar kúlur ofan
í göt. – Þannig hugsaði hann án þess beinlínis að spíssast innra með sér en
reyndi að spinna við hugsunina og lyfta henni – allt var þetta á einhvern
hátt eins og maður sem sagði gamansögur á helíumi, blés í lúður og stappaði
fótunum, og féll Finni ekki vel í geð; of mikil áreynsla. Á afmælisdegi vinar
hans hafði hann eitt sinn tæmt úr helíumblöðru upp í sig og sungið afmælis-
söng. Eitt sinn hafði hann líka lesið mikið, stungið sér inn í konur og bundið
við það miklar þrúgandi væntingar, langanir og ótta, og látið sig auk þess
dreyma um að ferðast og sjá heiminn.
„Nú hef ég séð Yemen,“ muldraði hann með sjálfum sér og pírði augun