Tímarit Máls og menningar - 01.05.2012, Blaðsíða 54

54 TMM 2012 · 2
Andrew Szymanski
Baristan og ég
Þýðing: Atli Bollason
Ég stóð úti og ég brosti því það var sólríkt. Það var dásamlegt að standa bara
þarna og horfa í himinhvelfinguna sem var augsjáanlega hvelfing. Ég hafði
engar efasemdir um að himinninn hvolfdist inn í eitthvað enn stórkostlegra
og að geimurinn handan þess væri líka himinhvelfing sem hvolfdist inn í
eitthvað enn stórkostlegra en það sem lá rétt handan himnanna. Ég vissi það
því ég fann það og ég hef aldrei fundið neitt sem ekki var satt og rétt.
Ég fór brosandi á kaffihús og fólkið á kaffihúsinu hló og brosti og ég gjóaði
til þeirra augunum og perluhvít bök þeirra skinu á móti mér. Baristan sem
bjó til lattébollann minn var brosandi líka og hún var yndisleg og ég brosti
til hennar og sagði henni að við ættum að fara út og brosa saman einhvern
tímann. Við gætum brosað saman á sólríkum degi og orðið vitni að himn-
inum brosa og allt yrði dásamlegt og við myndum standa við altarið saman
undir skínandi, brosandi mána og ég drægi gljáandi hring á fingur henni og
hún drægi gljáandi hring á fingur mér.
Baristan sagði að hún myndi gjarnan vilja brosa áfram og að hún myndi
brosa með mér og við gætum brosað saman um allar aldir og að eilífu uns
við gengjum inn í hvelfinguna sem liggur handan hins sýnilega himins. Ég
tók létt í hönd hennar og lyfti ljúflega svo hún sveif yfir afgreiðsluborðið sem
skildi okkur að og í faðm minn og ég hélt á henni eins og barni og gestirnir
brostu til okkar þegar ég bar baristuna á höndum mér út af kaffihúsinu og
inn í daginn.
Baristan og ég gengum meðfram grasi grónum stígum og dáðumst að
ökrunum þar sem sólblómin teygðu sig til sólar því sólin er guð. Ég sagði
baristunni að mér þætti það ósanngjarnt að sólblómin, þótt þau teygi sig,
séu rótföst í jörðinni og geti því ekki náð til guðs, að sama hversu bein þau
geri sig þá verði ræturnar áfram í moldinni. Svo baristan og ég gengum inn
á akurinn og frelsuðum sólblómin. Við rifum þau hvert fyrir sig upp úr
jörðinni með rótum og fylgdumst með þeim svífa upp til sólar sem var guð
og sólblómin voru enn rismeiri þegar þau svifu þráðbein í átt að sólu (sem
var guð).
Baristan og ég fórum niður grasi gróna stígana að ströndinni í lautarferð.
Fiskarnir stukku skælbrosandi úr vatninu. Mávarnir sungu lag sem hljómaði
einsog sinfónía Mozarts í g-moll. Annar fugl söng ofan úr tré: „Fagra fljóð,