Tímarit Máls og menningar - 01.05.2012, Blaðsíða 55

B a r i s t a n o g é g
TMM 2012 · 2 55
fagra fljóð, fagra fljóð.“ Fuglinn söng að sjálfsögðu til baristunnar og hún
söng til fuglsins á móti: „Fagri fugl, fagri fugl, fagri fugl.“ Ég hló og baristan
hló og fuglinn hló og fiskarnir stukku hlæjandi úr vatninu. Ég óð út í vatnið
með baristunni og myndaði bolla með höndunum og dýfði þeim í vatnið.
Og hendur mínar voru bolli, vínglas nánar tiltekið, og vatnið var vín nánar
tiltekið, og mávarnir voru grænmetiskebab nánar tiltekið sem ristaðist yfir
opnum eldi sem ég hafði kveikt á ströndinni. Og sólin var reyndar máninn
og ég var reyndar ástfanginn og baristan sagði „ég elska þig reyndar líka“ og
allt var mjög raunverulegt og mér leið vel og ég vissi að það væri gott og rétt
og satt því ég fann það.
Við borðuðum kebaba sem voru ekki mávar og gáfum fiskunum sem voru
raunar gullinsækir og drukkum vínið sem var ekki vatn, og fiskarnir sem
voru fiskar og fuglarnir sem voru fuglar brostu. Ég sagði baristunni að ég
ætti hús sem væri í raun og veru hús og að það væri bara rétt handan vatnsins
og baristan lagði til að við færum á kanónum sem ég hafði borið á bakinu
allan daginn meðan við tíndum sólblóm og drukkum vín og brostum. Ég
hló því baristan var svo mikill rómantíker að vilja fara á kanó þegar ég hafði
þegar gert ráð fyrir að við sigldum á snekkju yfir. Baristan mín var svo hug-
myndarík og ófyrirsjáanleg og ég sagði henni það og hún kyssti mig því hún
er hvatvís og rómantísk og vildi fara á kanónum og ég sagði „auðvitað elsku
besta baristan mín.“
Svo við gengum yfir vatnið sem var vatn og það rennbleytti mig í fæturna
en buxurnar hafði ég brett upp og baristan var berfætt því hún var alltaf í
kjól á litinn eins og sólin. Þar sem við gengum tíndi ég handa henni tóbaks-
korn sem uxu á vatnsfletinum og ég spurði hana hvort henni líkuðu tóbaks-
korn og hún sagðist elska þau og ég sagði við hana „ég elska þig barista og ef
þú tekur við þessum tóbakskornum fylgir því engin kvöð um að giftast mér
en myndirðu vilja giftast mér ef ég gæfi þér þau?“ Og þetta var ekki brella
og þetta var engin tækni og þetta var bara satt og rétt og baristan sagði „ég
tek aðeins við þessum tóbakshornum ef þú giftist mér í kvöld og dregur
glæsilega gljáandi hring á fingur mér“ og ég var á hnjánum, ég bleytti á mér
hnén í vatninu og það var allt vegna þess að ég var að biðja hennar og þegar
maður biður einhvers þá lítur það alveg sérstaklega vel út í aðstæðum eins
og þeim þar sem hnén á manni blotna því það sýnir nákvæmlega hversu
litlu máli eitthvað eins og blaut hné skiptir í samanburði við heitbönd til
eilífðarnóns og gljáandi hringi og brosandi himna.
Ég sagðist mundu giftast henni og hún sagðist mundu giftast mér og við
vorum heima hjá mér og ég hafði þegar gert altarið klárt og það var enginn
prestur en sólin og máninn mundu gefa okkur saman og við myndum skrifa
undir á vatnsflötinn og það yrði bindandi og satt og fagurt. Ég stóð frammi
fyrir henni og hélt henni ræðu sem var ekki beinlínis blaðlaus því hún var
þegar rituð í hjarta mér og ég sagði:
„Elsku besta barista, ég hef ætíð vitað, síðan áður en við tíndum sól-