Úrval - 01.12.1945, Qupperneq 2

Nutímamaðurinn er
orðinn á eftir tímanum.
Eins og getið er um í formála
að greininni „Nútímamaðurinn
er orðinn á eftir tímanum," barst
Saturday Review fjöldi bréfa út
af greininni. Til fróðleiks og
glöggvunar fara hér á eftir
nokkur af bréfunum, og hafa
einkum orðið fyrir valinu þau
bréf, sem draga fram önnur sjón-
armið en greinin sjálf túlkar.
Herra: Eg las forustugrein
yðar af mikilli hrifningu og vil
ekki láta hjá líða að færa yður
hamingjuóskir minar.
Ég hefði samt kosið, að þér
hefðuð lagt meiri áherzlu á, hve
skyndilega hinir nýfengnu yfir-
burðir okkar í hernaði hafa
orðið að engu.
Enginn virðist hafa vakið
athygli á þessari staðreynd,
en mér virðist, að áhrifa-
máttur hers og flota Bandaríkj-
anna hafi ekki síður orðið að
gjalti fyrir kjarnorkusprengj-
unni en Hiroshima. Með þúsund
slíkum sprengjum gæti Holland
með óvæntri árás lagt okkur að
velli . . .
Hugtakið stórveldi er orðið al-
gerlega villandi. Eftir að djöfull-
inn hefir nú verið leystur úr
hlekkjum hefir jafnvel minnsta
þjóð jarðar möguleika til að
gjöreyða stærstu þjóð heims ...
Það verður erfitt fyrir Ame-
ríkumenn að skilja, að hersveit-
irnar og flotinn, sem þeir eru svo
hreyknir af, séu raunverulega
einskis megnug, en þeim væri
hollast að gera sér það ljóst sem
fysrt. — G. W. Johnson, New
York.
Herra: Rödd mín verður líklega
rödd hrópandans — einu and-
mælin gegn forustugrein yðar
„Nútímamaðurinn er orðin á
eftir tímanum."
Þó að í grein yðar sé margt
vel sagt og vekjandi, er bersýni-
legt, að óttinn er aflvaki hennar,
og hún virðist einkum skírskota
til sömu kenndar hjá lesendum
yðar (óttans til hins óþekkta).
Þér hvetjið til að einstaklingar
af öllum þjóðum heims þyrpist
saman, blaðrandi og biðjandi
þess, að stjórnmálamennirnir,
sem ráða munu hinni nýju
heimsstjóm, forði þeim — að
minnsta kosti þeim, sem kjósa
rétt — frá algjörri tortímingu.
öguðleg hræðsla við tilliugsun-
ina um kjarnorkusprengjuna er
að minu viti dálítið brosleg. Er
nokkuð óttalegra að brenna til
bana af völdum atómsprengju,
en af völdum eldvörpu?
Þér viljið að maðurinn bæli
niður keppnihvöt sina og gerist
algjör samvinnumaður. Eg neita
því ekki, að heimurinn hafi þörf
fyrir meiri samvinnu. En mér
virðist það vera náttúrulögmál,
að öll öfl, bæði lifræn og ólífræn,
séu samkeppnisöfl. I jurtaríkinu
Framh. á 3. kápusíðu.