Úrval - 01.12.1945, Qupperneq 43

1 SÆLUDALNUM Á NÝJU GUINEU
ál
ekki hreyft. Þama lágum við
með kvölum og reyndum að
nudda hita í skjálfandi skrokk-
ana.
TTM nónbilheyrðumviðtilflug-
^ vélar. Eg hélt, að okkur
ætlaði ekki að takast að breiða
gulu ábreiðuna á jörðina í tæka
tíð. En þau undur skeðu, að
vélin sveigði í annan hring yfir
rjóðrið, og fiugmaðurinn drap
sem snöggvast á mótornum. Að
svo búnu flaug hann burt.
Við, sem vorum aðframkom-
in af þreytu fyrir tíu mínutum,
svo að við gátum ekki í fæturna
stigið, spruttum nú upp og
hoppuðum fram og aftur, æp-
andi og veifandi.
Nú gátum við jafnvel farið að
kankast á. Decker sagði í undir-
ferlislegum tón: ,,Svei mér, ef
ég held ekki, að annar hvor okk-
ar verði að ganga að eiga
Maggí, svo að endalok þessa
ævintýris fái á sig ofurlítið
rómantískan blæ.“
McCollom leit á mig rannsak-
andi augnaráði og mælti: „Hún
verður að bæta á sig meira af
kjöti, áður en ég læt freistast."
Ég hvæsti: „Ég mundi ekki
vilja sjá þig fyrir eiginmann,
þótt þú væri einasti karlinn í
veröldinni. Eg ætla að giftast
Decker.“
Veslings Decker leit á mig
alveg hvumsa og hreytti út úr
sér: „0, fjandinn hafi það!“
En mér fannst dagurinn samt
fagur og aðlaðandi, enda þótt
ég hefði verið hryggbrotin tvisv-
ar í röð. Við settumst aftur og
fórum nú að giska á, hve langur
tími mundi líða, þar til herinn
sendi birgðir til okkar. Meðan
á því stóð, spurði Decker allt
í einu: „Heyrið þið nokkuð ný-
stárlegt?“ Þetta, sem heyrist,
líkist einna heizt traðki í hunda-
hóp. En við þóttumst undir eins
vita, að þar væru frumbyggj-
arnir komnir.
Allt, sem við höfðum um þá,
heyrt, stóð okkur nú ljóslifandi
í minni. Þeir voru tveggja metra
háir, mannætur og herskáir úr
hófi frarn, og við þrjú höfðum
einn vasakuta að vopni!
„Það eina, sem við getum gert
er að koma fram með vinsemd,“
sagði McCollom.
Hann fyrirskipaði okkur að
hafa nestið á reiðum höndum
og bætti sjálfskeiðung sínum
þar við, sem uppbót á hinar
framboðnu gjafir.
„Standið upp,“ skipaði hann,
„og brosið!“