Úrval - 01.12.1945, Side 75

Konan í snjóhúsinu.
Úr bókinni „Kabloona",
eftir Gontran de Poncins.
TpG verð að lýsa snjóhúsi
Ohudlerks. Lýsinguna
mætti kalla: „Stækja og fjöl-
skyldulíf.“ Það er gengið inn
þessi venjulegu göng — tor-sho
Vorið 1938 varð ungur Prakki,
Gontran de Poncins að nafni, gripinn
skiljanlegri löngun til þess að komast
burt frá Evrópu og öngþveitinu þar,
og kynna sér hvernig Eskimóarnir,
ósnortnasti þjóðflokkur jarðarinnar,
lifði lífi sínu. Um þetta skrifaði hann
bókin „Kabloona" en það er eskimóa-
mál og þýðir „hinn hvíti maður.“
Hún fjallar ekki fyrst og fremst um
ævintýri sjálfs hans og eigið hugar-
ástand, heldur „um Eskimóann, hina
óbugandi rósemi hans við erfiðustu
lífsskilyrði, sem þekkjast í þessari
jörð “ Hann reyndi að lifa algerlega
lífi Eskimóanna, en það er ótrúlega
erfitt fyrir hvitan mann, sem er van-
ur lífsþægindum og næmur fyrir lykt,
miklum kulda og óvanur úldnum fiski
til matar. Poncins reyndi að gera sér
grein fyrir hugarheimi Eskimóanna,
og hve vel honum tókst það má sjá á
kafla þeim um Eskimóakonuna, sem
hér fer á eftir.
eða hálsinn á snjóhúsinu — og
þegar maður rekur höfuðið inn
í húsið sjálft, gýs á móti manni
heit sterkja, svo að liggur við
köfnun. Þessi göfugi ilmur kem-
ur úrhorni,hægrameginviðinn-
ganginn. Rembrandt hefði haft
gaman af að mála það. Þarna
var hrúgað upp frosnum og
flegnum refaskrokkum, ísbjörn-
um, skornum niður í f jóra hluta,
og selum, beingödduðumoglöðr-
andi í frosnu blóði. Þetta horn
á sér nafn. Það er kallað Ne-ke-
angi-y-uk, eða með orðalagi
Eskimóanna, „hið mikla fóður.“
Einhver kennir sultar — engu
máli skipti, hvort það er einn
af fjölskyldunni eða aðkomu-
maður •— hann þarf ekki annað
en beygja sig niður frá iglerk,
en meðfram því er matvælunum
staflað, þegar hann hefir rétt
út höndina og troðið út gúlinn,
sem mest má verða, fleygir
hann því, sem afgangs verður,
aftur á sama stað.