Úrval - 01.12.1945, Blaðsíða 78

76
TJRVAL
Það er svo sjálfsagður hlut-
ur að biðja Eskimóa að lána sér
konuna sína, að enginn hikar
við að spyrja þess, þó að húsið
sé fullt af fólki, sem hlustar á.
Það truflar ekki samræður
manna hið allra minnsta, og
húsbóndinn játar eða neitar
eftir því, hvernig skapi hans er
farið þá stundina.
Og hitt kemur af sjálfu sér
eins og beiðnin sjálf. Kvöldið
kemur. Samræðurnar í snjóhús-
inu snúast um venjuleg efni,
dýraveiðar, fiskveiðar, hunda
og sleða. Það er drukkið te og
gamnað sér. Svo kemur hátta-
tíminn. Um það fara menn
nærri eftir ýmsum merkjum.
Ljósið slokknar, tóbaksbaukur-
inn er tæmdur, ægilegir geispar,
svo að brakar í kjálkunum, vel-
sældarropi. Húsbóndinn skríður
friðsamlega niður undir feldinn
sinn, en konan hans skríður
niður í svefnpoka gestsins. Og
nærvera húsbóndans í snjóhús-
inu þarf ekki að valda neinum
ótta. Hann veit ekki hvað af-
brýðisemi er, og hann er fall-
inn í fasta svefn áður en gest-
urinn hefir komið sér fyrir hjá
konu hans.
Eskimóum er óskiljanlegt, að
við skulum ekki hafa sömu
venjur. Einn af vinum mínum,
póstafgreiðslumaður við Hud-
sonflóa, ætlaði að fara að gifta
sig. Unnusta hans var á leið til
hans. Þessi maður var mjög
vinsæll meðal Eskimóa, og
væntanleg gifting hans var mik-
ið umrædd þeirra á meðal. Einn
þeirra sagði við hann:
„Ætlarðu ekki að lána hinum
hvítu mönnunum konuna þína,
þegar hún kemur hingað?"
„Það gerum við aldrei,“ sagði
póstafgreiðslumaðurinn hlæj-
andi.
„Hversvegna ekki?“ spurði
Eskimóinn undrandi, „það gerir
ekkert til. Konur ganga ekki úr
sér. Þegar ég fæ konuna mína
aftur, er hún alltaf jafngóð og
áður.“
Svo kynni að virðast af þess-
ari frásögn sem Eskimóakonur
væru viðurstyggilegar undir-
lægjur karlmannanna, en þessu
er ekki þannig farið. Það, sem
þær vantar á í samanburði við
hvítar konur, vinna þær upp
með slægð á margan hátt. Þess-
ar konur eru ákaflega bragð-
vísar, og þeim heppnast nálega
alltaf að hafa sitt fram. Tökum
konu Utaks sem dæmi: Henni
var það að kenna, að við kom-
umst alltaf seint af stað á veið-