Úrval - 01.12.1945, Qupperneq 83

KONAN 1 SNJÖHÚSINU
81
Fjölleikahúsaparnir, sem
breiða á sig pentudúkin, eta,
drekka og reykja vindla, eru
ósegjaniega miklu lagnari en
Eskimói við borð hvítra manna.
Hér var mannleg vera, sem gat
ekki haidið á skeið í hendinni.
Það hlýtur eftir þessu að þurfa
margar kynslóðir til að læra
slíkt til fullnustu. Hér var kom-
in mannvera, sem var jafn
hjálparvana við borðið og hvít-
ur maður er úti í stórhríð.
Þessar hendur, sem kunnu svo
vel að fara með bjúghníf og
gera að stórfiski. Þessar hend-
ur sem var það nærri ósjálfrátt,
að breyta þykkum húðum í
þægileg föt, sem beittu nálinni
með slíkum hraða og leikni, þær
gátu eftir allt saman ekki smurt
brauðsneið.
Þegar þau sátu þama að
borði, kom maður konunnar inn
í fremsta herbergið með vini
sínum. Hvíti maðurinn horfði á
hann gegn urn opnar dymar, en
ekkert benti á annað en Eski-
móinn léti sig engu skipta það
sem fram fór inni. Konan sjálf
var einnig ótrufluð. Hún hélt
áfram að bíta í brauðið sitt og
fór sér hægt að öllu, hún gerði
ekki svo mikið sem kinka kolli
til mannsins síns. Þegar hvíti
maðurinn setti brauðið aftur
niður í kassa, gekk hann fram-
hjá Eskimóanum, sem brosti
vingjarnlega, eins og hann var
vanur, og í brosi hans var eng-
inn vottur óánægju yfir þess-
um kringumstæðum. Og þegar
konan hans stóð upp frá borð-
inu og vafði sér vindíing úr
tóbaksbauknum, þá setti hann
heldur ekki upp neinn vand-
lætingarsvip. Konan var reynd-
ar ennþá feimin við hvíta mann-
inn, og þegar hann leit á hana
tarosti hún Eskimóabrosi, sem
býr ekki yfir neinni vinsemd,
aðeins kurteisi.
Morgunverði var Iokið. Kon-
an stóð upp og fór til manns
sín og vinar hans í fremra her-
berginu. Eftir andartak voru
þau öll skellihlæjandi. Vissulega
hafði ekki verið minnst einu orði
á það, sem á undan var geng-
ið. Eskimóarnir þrír voru farnir
að leika sér, tveir þeirra földu
einhvern hlut í herberginu og
sá þriðji átti að finna hlutinn.
Svona léku þau sér heila
klukkustund, hlæjandi og
flissandi eins og smákrakkar.
Þegar ég gekk til sængur
þetta kvöld, var ég ennþá að
hugsa um sögu Gibsons. Ég var
að velta fyrir mér, hvað eigin-