Úrval - 01.12.1945, Qupperneq 91

SOKKALEITIN
89
Ég gat ekki annað en vor-
kennt honum og sagði þess
vegna: „Hægan, hægan. Ég skal
finna hann.“
Churchill settist niður og
setti allt traust sitt á mig. Ég
renndi augunum aðeins yfir her-
bergið, en þorði ekki að róta í
föggum hans, því að ég taldi
það ekki sæmandi.
Allt í einu hrópaði Churchill.
„Hann hlýtur að vera undir
rúminu. Ég losaði úr töskunni á
rúmið og þá hlýtur hann að
hafa tapast.“ Hann lagðist á
gólfið og gægðist undir rúmið.
„Nei, ég finn hann ekki,“
kallaði hann. „Viljið þér gæta
hinum megin.“
Ég geroi eins og ég var beð-
in og teygði mig undir rúmið.
En einmitt á því augnbliki var
barið að dyrum.
„Kom inn,“ kallaði Churchill
áður en hann áttaði sig. Ég gaf
frá mér veikt angistaróp og
Churchill sá um seinan, að það
er ekki samkvæmt neinum kurt-
eisisreglum að taka á móti gest-
um undir rúmi. Hann ætlaði að
spretta á fætur en rakst heldur
óþyrmilega með hausinn upp
undir rúmstokkinn. Á því
augnabliki gekk hin virðulega
nefnd inn í herbergið.
Sem betur fer man ég ekki
lengur nöfn þessara ágætu
manna, en ásjónur þeirra fylgja
mér í vöku jafnt sem svefni. Ég
gleymi þeim aldrei.
„Hr. Churchill?" sagði for-
ustusauðurinn, og gætti undr-
unar í rómnum.
Hinn ungi Churchill sýndi nú
manndóm þann, sem honum var
í blóð borinn. Hann lá enn á
hnjánum, leit snöggvast upp og
kinkaði kolli, og sagði síðan
hárri og ögrandi röddu: „Ég er
að leita að svörtum sokk.“ Ann-
ar nefndarmaður gekk þá rak-
leitt að klæðaskápnum og tók
þar upp sokkinn.
„Hér er sokkur yðar, herra
minn,“ sagði hann.
Churchill stóð upp hneigði
sig og sagði: „Þakka yður fyr-
ir.“ Síðan kallaði hann til mín:
„Standið upp. Sokkurinn er
fundinn."
Ég hikaði. Ég hefði helzt
kosið að vera kyrr undir rúm-
inu og deyja þar drottni mín-
um, án þess að þurfa að rísa á
fætur og standa frammi fyrir
þessum fínu mönnum. En
hér var um ekkert að velja og
var mér innanbrjósts líkt og
manni, sem kemur allsnakinn á
dansleik, sem haldinn er til