Úrval - 01.10.1947, Síða 23

FORINGI FJÖGRA MILJÓNA HERS
21
inum væri svona mikil, og hvers
vegna væri alltaf meira um sorg
en gleði. En ég hefi sagt við
sjálfa mig: guð væri ekki mik-
ill guð, ef ég gæti skilið hann.
Heirnurinn væri ekki merkileg-
ur, ef hann lægi allur opinn fyr-
ir mér.
Það er erfitt að trúa. Þess
vegna eru trúleysingjarnir hin-
ir raunverulegu ístöðuleysingjar
í þessurn heimi. Mér finnst bros-
leg trú sumra manna. Það er
eins konar háfleyg, dramatísk
trú, sem veitir þeim styrk í
stórum áföllum, en er þeim eng-
in stoð í amstri hins daglega
lífs. Þeir standa keikir meðan
húsið brennur, en missa stjórn á
sér, ef þeir týna hanzka. Trú
þeirra getur borið allt — nema
daglegt líf.“
Ég sagði: „Yður hefir verið
sýndur rnargvíslegur sómi —
hvað hefir snortið yður mest?“
„Allur sá sómi hefir mér ver-
ið sýndur vegna þess að ég er
fulltrúi Iijálpræðishersins,"
sagði hún stillilega. „En dásam-
legustu stund lífs míns átti ég
dag nokkurn í holdsveikraný-
lendunni í Poethenkuruz í Suð-
ur-Indlandi. Kór holdsveikra
telpna hafði æft einn af sálrn-
um þeim, sem ég hefi gert fyrir
herinn. Þegar bænin var búin,
fóru þær upp að altarinu og röð-
uðu sér upp í hvítu kjólunum
sínum. Andlit þeirra og hendur
voru alsett örum, en raddir
þeirra voru hreinar og skærar.
Þegar þær komu að orðunum:
„With all my heart, I’ll do my
part“ (Af öllu hjarta skal ég
inna af hendi minn hlut), lögðu
þær litlu, vansköpuðu hendurn-
ar að hjarta sér.
Ég varð yfirkomin," sagði
hershöfðinginn, og það varð
stundarþögn áður en hún tók
aftur til máls. „Trúarljós þeirra
var svo miklu skærara en mitt,
að ég fylltist auðmýkt andspæn-
is þeim.“
'k ~k 'k
Misrétti.
Gamall maður: „Af hverju ertu að gráta, glókollur litli ?“
Glókollur: „Af því að bróðir minn á frí í skólanum en ég ekki.“
Gamli maðurinn: „Hvað er að heyra. Hvemig stendur á því?“
Glókollur: „Eg er ekki farinn að ganga í skóla ennþá.“
— Schoolmaster.