Úrval - 01.10.1947, Síða 48

46
TJRVAL
þeirri staðreynd, að herrar al-
mennings eiga í raun réttri að
vera þjónar hans.
Hvað eigum við þá að taka
til bragðs gagnvart skrifstofu-
valdinu ? f fyrsta lagi eigum við
að neyða skriffinnana til þess
að gleyma gömlum, hefðbundn-
um venjum, svo að þeir hagi sér
ekki lengur eins og þeir væru
forstöðumenn forngripasafns.
Það verður að knýja þá til að
taka tillit til undantekninga.
Þeir starfsmenn, sem afkasta
eins litlu og þeir geta, til þess
að komast hjá að gera skyssur,
verða að láta sér skiljast, að
með því gera þeir mestu skyss-
una. Frami á að fara eftir dugn-
aði og framtakssemi. Og allir
opinberir starfsmenn verða að
læra, að þeim ber fyrst og
fremst að hugsa um hag al-
mennings.
Já, og það þarf líka að afnema
pukrið, sem stafar frá þeim
tíma, þegar stjórnarstörfin voru
talin óviðkomandi almenningi.
Og það hlýtur að verða gert —
ef allt lýðræðishjalið er ekki
tómt yfirskyn — enda er það
almenningur, sem greiðir kostn-
aðinn af öllu starfsmannahald-
inu.
Við eigum þess vegna heimt-
ingu á að fá að vita um allt sem
gerist. Opinberir starfsmenn
mega gjarna hafa einhver for-
réttindi, en þau forréttindi getur
engin hlotið, að hylja sjálfan sig
og starf sitt pukri og leynd, hvort
sem hann óskar eftir samstarfi
við okkur eða hyggst drottna
yfir okkur. En ef hann vill
drottna, verður þegar í stað að
setja hann undir eftirlit, því að
öðrum kosti erum við búin að fá
nýja yfirstétt til að burðast með
áður en varir. En ef hinir opin-
beru starfsmenn eru hyggnir,
óska þeir eftir samvinnu við
okkur. Þá geta þeir komið fram
sem samborgarar og skýrt af-
dráttarlaust frá því, sem þeir
aðhafast. Á þennan hátt — og
aðeins á þennan hátt — getur
orðið samkomulag milli okkar
og skriffinnanna, og af því sam-
komulagi getur skapast nýtt og
betra líf.
CSD ★ OO
Ung stúlka við vinkonu sína:
„Ég lofaði lionum einu sinni að kyssa mig, og síðan er hann
alltaf að reyna að komast í kynni við mig\“
— Ben Roth.