Úrval - 01.10.1947, Síða 68

aivað er lífsnautn? II.
Hei mspeki lífsnautnarinnar.
Eftir V. A. Demant, kanúka.
4^|KKUR sem nú lifnm er mikil
þörf á því, sem kalla mætti
heimspeki lífsnautnarinnar. Við
þurfum að læra að gera okkur
Ijóst hlutverk hennar í lífinu og
samband hennar við aðra
reynslu. Á erfiðum tímum eins
og nú, er ekki laust við að lífs-
nautninni fylgi vond samvizka.
Okkur finnst það rangt að trúa
á lífsgleðina á meðan fólk víða
um heim lifir við sáran skort og
ástandið hér heima krefst þess
að við leggjum hart að okkur.
Þetta er fallega hugsað, en ég er
sannfærður um, að ef við öðl-
umst ekki aftur réttan skilning
á lífsgleðinni, lítum á hana sem
skraut og munað, en ekki sem
sjálfan tilgang lífsins, mun þjóð-
félagið öðlast æ fleiri tæki til að
lifa, en missa sjónar á markmið-
inu, sem það þjónar.
Ég ætla að skýra ykkur frá
því, hvernig ég komst sjálfur að
niðurstöðu, og hvernig nokkur
þekking á fortíðinni hefir hjálp-
að mér til að skilja reynslu
mína. Reynsla mín er ólík
reynslu þeirra tveggja manna,
sem talað hafa hér á undan
mér. Spencer Chapman hafði
nautn af því að bjóða hættunni
birginn og læra að beita kröft-
um sínum til að sigrast á henni.
En Robert Henriques lýsti hinni
friðsælu nautn, sem er samfara
því að lifa í samræmi og nánum
tengslum við náttúruna. Báðir
þessir menn fundu nautn í sam-
neyti sínu við hina ópersónulegu
náttúru, annar með því að reyna
krafta sína á hinum villtu öflum
hennar, og hinn með því að
finna í lifandi frjómagni hennar
græðandi skjól í hinni storma-
sömu baráttu daglegs lífs. Ég
hef orðið að læra, að lífsnautnin
er ekki aðeins viss tegund hríf-
andi eða skemmtilegrar reynslu,
heldur miklu fremur ávöxtur
viðhorfs, sem hægt er að skapa
sér — og sem nálega allir geta
skapað sér, en ekki aðeins fáir
útvaldir.
Lífsnautn mín er tvennskon-