Úrval - 01.10.1947, Qupperneq 69

HEIMSPEKI LlFSNAUTNARINNAR
67
ar. Það er nautnin, sem felst í
því að leysa eitthvað af hendi,
og hinn innilegi fögnuður yfir
því að vera móttækilegur fyrir
það sem manni er gefið. Auk
starfs míns sem prests, sem veit-
ir mér meiri unað en allt annað,
er ég það sem kallað er rnennta-
maður. Að minnsta kosti er eitt
af meginstörfum mínum að
reyna að túlka í ræðu og riti það
sem hrærist í huga mínum. Það
krefst leikni, sem mér er ekki
alltaf gefin. Þegar mér tekst
sæmiiega, gleðst ég yfir að hafa
komið skipulagi og lögun á hið
forrnlausa innihald hugans.
Starfið sjálft er ekki skemmtun
— það er oft kvöl — en eigi að
síður er það uppspretta innilegr-
ar lífsnautnar. Það krefst ætíð
aga að vinna innan vissra tak-
marka og á það eins við um ritað
og talað mál. Það eru óþægindi
að því að vera þannig háður viss-
um formum og takmörkunum.
En gleðin kernur, þegar þú ert
laus við þessi óþægindi og byrjar
að njóta þeirrar listrænu leikni,
sem þarf til að leysa verkið af
hendi innan þess ramma, sem
því er settur. Erfiðleikana get-
urðu ekki losnað við, ef þú ert
líkur mér, en nautnin er fólgin í
því að sigrast á þeim.
Söm er reynsla mín, þegar ég
varpa frá mér hinum andlegu
störfum og tek mér í hönd
smíðaverkfærin mín. Þar er lífs-
nautnin fólgin í því að nota
hendur mínar og augu til að
skapa eitthvað úr tré. Tré þarfn-
ast mikillar nærgætni í meðferð.
Stundum eru gallar í byggingu
þess sjálfs, t. d. kvistir. Ég þarf
að vinna innan þeirra takmarka,
sem efniviðurinn og áhöldin
setja. Mér eru settar enn þrengri
skoröur en þegar ég er að setja
hugsanir mínar í orð og setning-
ar. Og ef ég klýf viðinn, verð ég
að byrja að nýju. í báðum til-
fellum, bæði við hin andlegu
störf og við smíðaföndur mitt,
er nautnin fólgin í þeirri full-
nægingu, sem felst í því að læra
og iðka starf. Ég hrífst meira af
ýmissi annarri reynslu, en þetta
tvennt veitir mér varanlegasta
lífsnautn og hana getur enginn
tekið frá mér.
Ég hef sagt ykkur frá þeirri
gleði, sem fylgir því að rejma að
gera eitthvað vel — innan þeirra
takmarka, sem verkið setur. En
ég nýt einnig, eins og flestir
aðrir, gleði sern er allt annars
eðlis. Hún er fólgin í því að
skoða eitthvað sem er fallegt og
láta það gegnsýra sig. Það getur