Úrval - 01.10.1947, Side 72

70
tJRVAli
til einhvers annars, og alltof
fátt, sem við getum séð og met-
ið „fyrir sakir þess sjálfs“.
En ég ætti ef til vill að minn-
ast í sambandi við líf snautnina á
tvennt, sem við teljum okkur
bera betra skyn á — ást og
skemmtanir. Skemmtunin er
hluti af lífsnautninni, en þau
eru ekki eitt og hið sama. Við
höfum skemmtun af spennandi
sögu (og kvikmynd), af því að
við vitum ekki,hvaðkemurnæst.
En við njótum listræns skáld-
verks eða leikrits, jafnvel þó að
við þekkjum söguþráðinn fyrir-
fram. Við njótum þess af því
að það rekur ekki aðeins at-
burðarás; heldur rniklu fremur
af því að bak við atburðarásina
skynjum við æðri tilgang, og
við njótum þess jafnvel því meir
sem við lesum það oftar. Og svo
er lífsnautnin auðvitað í ætt við
ástina; hún er einn af efnivið-
um hennar, megintilfinning
hennar, en ekki hún öll, því að
ástin felur einnig í sér sorgina
og tryggð í sorg. En lífsgleðin er
stærri þáttur hennar, því að
sorgin er þrá eftir glataðri lífs-
gleði, en lífsgleðin er ekki leit
að týndri sorg.
Ég hefi á tvennan hátt lært
að njóta þess, sem á vegi mín-
um verður, þó að ég verði aftur
og aftur að minna mig á þann
lærdóm. Annar er sá að læra að
njóta eðlisgæða þess, sem gott
er að horfa á eða meðhöndla, án
þess að vilja eiga það sjálfur.
Hinn er sá, að forðast þann
óvana að hafa sífellt hugan við
það sem koma skal næst, en ekki
viðfangsefni líðandi stundar.
Þetta tvennt krefst talsverðar
æfingar í sjálfstjórn, en það er
hvortveggja sú uppsprettulind
sannrar lífsgleði, sem sjaldan
þrýtur. Og það má iðka án þess
að bíða eftir því að þjóðskipu-
lagið sé bætt. Ef til vill verður
það ekki bætt nema fleira læri
að skilja hið raunverulega gildi
lífsgleðinnar.
OO A 03
Skynsamur maður lagar sig eftir umhverfinu; óskynsamur
maður streitist við að laga umhverfið eftir sér. Þess vegna
eru allar framfarir óskynsama manninum að þakka.
— George Bemard Shaw.