Úrval - 01.10.1947, Síða 87

KlH
85
1925, þangað til í júlímánuði
1926, dvaldi ég í Danmörku í
kynnisferð. Þar fæddist Ruth,
systir hans, hinn 20. febrúar
1926.
Þegar hann var f jögurra ára
gamall, skapaði hann í huga
sér litla fjölskyldu, sem hann
kallaði: „fólkið mitt“. Það voru
tveir karlmenn, „Pikum“ og
„Postum“ og kona, sem ekki
hlaut neitt nafn. Þetta var auð-
vitað alveg framúrskarandi
fólk, sem átti nóg af sætabrauði,
stóran, rauðan bíl og hesta, sem
voru miklu fljótari að hlaupá
en okkar hestar. Hann sá þetta
fólk oft, talaði við það og veif-
aði til þess, en þegar ég sagði
honum, að mig langaði að kom-
ast í kynni við það, kom hann
með gildar ástæður fyrir því, að
það væri ómögulegt.
Þessir vinir entust honum,
þar til skólalífið hófst, en þá
varð hugur hans fanginn af
öðru.
Skólalífið í Kanada er kafli
út af fyrir sig. Skólahúsið var
lítill timburkofi, og þarna átti
líttmenntaður kennari eða
kennslukona að kenna 20 börn-
um, sem skiptust í níu bekki.
Skólatíminn var langur og um
iangan veg að fara fyrir bömin.
Á vetuma fór Kím á skíðum, en
á sumrin á hestbaki. Þetta voru
erfiðar ferðir, og stundum varð
hann að gista á leiðinni, ef hann
lenti í byl að vetrarlagi. En ef-
laust hafa þessar slarkferðir á
unga aldri hert hann og stælt,
og skapað með honum þá til-
finningu fyrir náttúranni, sem
varð snar þáttur í eðli hans.
Þegar bömin vora orðin níu
og sex ára gömul, fór ég með
þau heim til Danmerkur. Við
bjuggum um tíma hjá frænku
minni, Önnu Idu Bruun í
Hellerup, og hún varð strax
hrifin af Kím. Þrátt fyrir mik-
inn aldursmun, urðu þau þegar
góðir vinir, og þegar Kím varð
eldri, töluðu þau margt og
mikið saman, og þessar sam-
ræður við „Nittu“ urðu mjög
þýðingarmiklar fyrir hann.
Það var erfitt fyrir Kím, að
setjast á skólabekk í Danmörku
— í fyrsta lagi af því, að hann
kunni miklu minna í námsgrein-
unum en jafnaldrar hans, en
líka vegna þess, að hann varð
að skipta um tungumál. Þetta
var fimmti skólinn, sem hann
varð að sækja. Það var því engin
furða, þótt hann næði ekki próf-
inu upp í gagnfræðaskólann.
En Kím var heppinn, því