Úrval - 01.10.1947, Side 101

KlM
99
eins af óþolinmæði, stundum
svo mjög, að mér finnst, að ég
verði að taka eitthvað til
bragðs.
Mér þótti vænt um það, sem
þú skrifaðir um Hönnu og mig,
því að það er mesta áhugamál
mitt nú. Ég hefði skilið þig, þó
að þú hefðir ekki talið það eins
mikilsvert og það er. Mamma,
þú átt að læra að láta þér þykja
vænt um konuna mína tilvon-
andi á sama hátt og þér þykir
vænt um Ruth. Ég vildi óska,
að hún gæti umgengizt fjöl-
skylduna eins eðlilega og ó-
þvingað og Ruth eða ég. Ég
veit að ég fer fram á mikið, en
þú skilur mig, er ekki svo? Ég
hefi ekkert á móti því, að þú
segir fólki frá henni hreinskiln-
islega, ef það kemur í veg fyrir
„kjaftæði.“ Helzt vil ég, að nán-
asta skyldfólkið kynnist henni,
svo að hún verði ekki eins og
ókunnug manneskja meðal þess,
þegar ég kem heim. Framkoma
hennar er svo blátt áfram og
tilgerðarlaus, að það þarf að
mæta henni á sama hátt. Hvern-
ig leizt Ruth á hana? Manstu,
að ég sagði oftar en einu sinni,
rétt áður en ég kynntist Hönnu,
að það væri kominn tími til fyr-
ir mig að giftast. Svona eru
duttlungar örlaganna, að þetta
skyldi bera svo brátt að.
Mamma, þú verður að láta þér
nægja þau orð mín, að ég er
eins hamingjusamur og nokkur
maður getur verið.
Þinn Kím.
V/s. „Jóhanna," Helsingfors,
25. nóv. 1941.
Kæra Nitta.
Ég hefi í dag móttekið tvö
bréf, og bæði voru frá þér. Það
er gaman að þið Hanna báðar
skulið vera komnar á sömu
skoðun um það, að það séu mikil
umbrot í huga mínum. En þó að
það séuð þið, sem eigið hlut að
máli, fellst ég ekki á skoðun
ykkar. Reyndu að skilja mig.
Hugarórar mínir stafa af annari
ástæðu, en eru eðlilega nátengd-
ir Hönnu ...
Þegar ég var í „Stenhus"
var sagt um mig, að ég eyddi
tímanum í dagdrauma — en
hvað eru draumar? Ég hefi oft
legið vakandi fram á miðja nótt
og verið að brjóta heilann um
eitt eða annað. Þegar mér datt
eitthvað í hug í kennslustund-
unum varð ég utan við mig. Ég
var ávítaður, en ég einangraði
mig í fullkomnu kæruleysi. Þeir
sögðu, að ég væri drembilátur,