Úrval - 01.10.1947, Qupperneq 110

108
ÚRVALi
hennar ljómaði af gleði og stolti,
þegar hún sagði: „Við hjónin
eyðilögðum aldrei neitt, við
vorum sparsöm og bjuggum
við erfið kjör.“ Og andlit henn-
ar varð alvarlegt, næstum
hnuggið, þegar hún bætti við:
„Já, við urðum að spara bæði
fæði og klæði til þess að komast
af.“
Hún vorkenndi mér, af því að
ég hafði verið á flakki meðan á
messu stóð, en svo brosti hún
sínu gamla hyggna brosi og
sagði: „En maður getur líka
öðlast lotningu við að reika um
úti í náttúrunni.“ Svo hló hún
og leiddi mig út í lítinn, óásjá-
legan aldingarð: „Já, þér hefð-
uð átt að vera hér að sumarlagi,
þá hefðuð þér haft nóg að horfa
á.“ Mér veittist erfitt að fallast
á þetta. Hún bennti mér á gam-
alt, kræklótt perutré. Ég gat ekki
séð, að það væri neitt merkilegt,
en þá sagði hún mér frá leynd-
armáli þess. „Þetta tré gróður-
setti maðurinn minn — það er
svo gaman að sjá það vaxa.“
Við skoðuðum allan garðinn, og
það get ég sagt þér, að þessi litli
garður bjó yfir fleiri ævintýr-
um og fögrum minningum en
hinn stærsti og elzti herragarð-
ur. Við hvern stein var tengd
einhver minning og gamla kon-
an réði sér varla fyrir gleði.
Hún var eins og barn, sem er
að gefa dýrmætustu gjafir sín-
ar.
Við sitjum aftur inni í stof-
unni. 1 herbergi hennar voru tvö
rúm. Hún sagði, að mér væri
velkomið að nota annað rúmið,
ef ég vildi. Ég þakkaði henni
hrærður.
Hún sagði mér, hvað afi
minn hefði sagt, þegar hún og
unnusti hennar komu til hans,
til þess að fá nauðsynleg plögg
fyrir giftinguna (unnustinn var
heyrnarlaus); afi minn sagði,
að það væri vandkvæðum bund-
ið, þar sem annað þeirra væri
heyrnarlaust. Þau höfðu bæði
orðið niðurlút, en þá hafði hann
litið á hana og sagt: „Já,enokk-
ur lízt vel hvort á annað.“ Þá
hafði presturinn brosað og sagt,
að úr því að svo væri, hlyti allt
að fara vel.
Hún varð hugsi. Svo leit hún
út um gluggann og sagði: „Þeg-
ar þeir fara, þá eru þeir farnir.“
Það var eins og hún yrði dálítið
gröm út í guð og örlögin, en svo
birti yfir henni, og hún sagði:
„Guði sé lof fyrir endurminn-
ingarnar.“
Allt í einu spennti hún greip-